Nobody in een notendop: een voormalig huurmoordenaar leeft een normaal leven, maar hervalt in bloedvergieten wanneer een Russische crimineel zijn hond doodt en hij vervolgens een bataljon Russische maffiosi aanpakt. Waarop … oeps, verkeerde film. Dat was John Wick. Excuus.

Nobody in een notendop: een voormalige FBI-moordenaar leeft een normaal leven, maar hervalt in bloedvergieten wanneer Russische criminelen zijn familie belagen en hij vervolgens een bataljon Russische maffiosi aanpakt.

Neen, scenarist Derek Kolstad maakte het zichzelf niet al te moeilijk toen hij Nobody schreef. Hij plagieerde gewoon zijn eigen script van John Wick. De stouterd. Niet alleen de verhaalstructuur trouwens, maar ook de overdaad aan brutale zij het scherp gechoreografeerde actiescènes nam hij mee. En coproducent David Leitch - naast producent van John Wick ook regisseur van Atomic Blonde - adviseerde hem waarschijnlijk om die actiescènes een opvallende en tegendraadse muzikale achtergrond mee te geven. Iets met bijvoorbeeld Nina Simone, Louis Armstrong, Steve Lawrence, Andy Williams en Gerry & The Pacemakers of zo. Oh, en Pat Benatar.

Nobody is geenszins een film die het verschil maakt met de plot en zelfs niet met de bad ass-actiestijl waarin het allemaal is gefilmd. Het verschil zit ditmaal in wie de bad ass vertolkt: geen gevestigde actiester deze keer, maar Bob Odenkirk. Die dit project zo fijn vond dat hij ook een producerszitje kreeg zodat hij zijn karakter verder kon uitdiepen. Hij kwam ook met het idee om Christopher Lloyd te casten als zijn in een rusthuis verblijvende vader. Meteen de geestigste rol van Lloyd in jaren en zijn aanwezigheid alleen al is misschien wel - zoals dat heet - de prijs van het kaartje waard. Al is dit ontegensprekelijk Odenkirks film: fijn om te zien hoe hij de karaktertrekken van zijn bekendste personage Saul Goodman hier compleet opentrekt. Elke vorm van agressie die hij in Breaking Bad en Better Call Saul laconiek neerzette spat hier zonder barrière alle hoeken en gaten uit.

Dat het Odenkirk menens was is duidelijk: hij volgde twee jaar krachttraining om de rol aan te kunnen en probeerde zoveel mogelijk de actiescènes zelf te vertolken. En dat was niet tussen de soep en de patatten: de mano a mano a steunbeugel-scène op de bus duurde drie dagen om te filmen. Regisseur van Nobody is de Rus Ilya Naishuller. Die van het GoPro-gedrocht Hardcore Henry, ja. Op basis van zijn tweede film zeggen dat hij een gigantische sprong vooruit heeft gezet is een understatement. Al zal hij gezien zijn nog steeds opdringerige stijl waarschijnlijk niet gevraagd worden voor de sequel op Nomadland.

(neen, neen, die komt er niet).

Nobody laat zich vergelijken met een Fred Astaire en Ginger Rogers-film: formulaisch, een risicoloze plot, doelgroepcaterend en je weet dat je op zijn minst een achttal muzikale nummers te zien krijgt. Hier weet je dat je op je minst twee handvolle dosis-sen brutale actie krijgt. Niet zozeer omdat ze de plot vooruithelpen, maar gewoon … ja, omdat het een actiefilm is. En Kolstad en Naishuller besloten van de weeromstuit om al hun actiescènes de grandeur mee te geven van The Continental, de showstopper uit The Gay Divorcee. En al dan niet toevallig ook de naam van het hotel uit John Wick. Karma.

Door het allemaal binnen de de speelduur van negentig minuten te houden en door duidelijk aan te tonen dat de makers heus wel weten dat het allemaal maar om te lachen is geraakt Nobody als brutale genrespielerei ruimschoots met de hakken over de driesterrensloot. Een genrevernieuwende klassieker is het geenszins, maar als hersen- en Russendodend tussendoortje schiet en knokt het zeker raak. Zo erover dat het er grotendeels ook gewoon op is: dat is Nobody. Met de tong in de kaak en de wind van voren.