Dat de Academy Of Motion Pictures and Sciences af en toe de bal misslaat is niets nieuws. Een blik op de recente winnaar voor Beste Niet-Engelstalige film is genoeg om die bewering te staven. Het Zuid-Afrikaanse Tsotsi mag dan wel uitbulken van de goede bedoelingen en sociale relevantie, het resultaat is niets meer of minder dan een voorspelbaar en rechtlijning driestuiversverhaaltje. Cidade De Deus is dit dus geenszins.

Tsotsi, een jeugdig boefje uit de townships in Zuid-Afrika steelt op een regenachtige nacht een dure auto, zij het eentje met extra optie: een baby op de achterbank. Uiteraard ontfermt Tsotsi zich over de kleine huilebalk, ook al is dat niet zo evident voor een veertienjarig crapuultje. Gelukkig vindt hij een buurvrouw beleid haar borstmelk te lenen zodat de baby niet van honger hoeft om te komen. Het avontuur met de baby doet Tsotsi tot inkeer komen en hij beseft dat hij enkel maar met zichzelf in het reine kan komen als hij het kind terugbrengt naar de rechtmatige ouders. Helaas voor Tsotsi zit de plaatselijke Derrick hem op de hielen.

Het enige dat deze film boven de middelmaat stuwt is de grauwe fotografie in de townships. Op een metroworp afstand van de luxueuze grootstad is het contrast groot, en het is niet moeilijk te raden dat dit een situatie is die naar klein en groot geweld leidt. Wie in een golfplaten huisje woont, wil ongetwijfeld ook wel eens proeven van de rijkdom achter het bewaakte villahek, ongeacht de menselijke drama's die hier kunnen uit ontspruiten.

Jammer genoeg geraakt regisseur Gavin Hood niet verder dan de voorspelbare contrasten en graait hij niet diep genoeg om echt op de huid van zijn personages te kleven, de vaak verbijsterende couleur locale ten spijt. Voor de rest goed gelachen met de scéne waarin de mieren het gezicht van de baby veroveren, gehuiverd bij de scéne waarin de hond het loodje legt en ook nog eens goed gegniffeld bij het allegaartjes-dialect waar de Zuid-Afrikanen zich van bedienen: een mengeling van Engels, Nederlands, Afrikaans, Zweeds en West-Vlaams. En let ook op de rechterhand van de Politie-inspecteur. Gieren, lachen en brullen is het met dat kleine opdondertje dat ongetwijfeld heel veel naar Miami Vice heeft gekeken.