Grappige geiten. Het zou de titel kunnen zijn van een rondje realitytelevisie op vtm35, maar dat is het (voorlopig) niet. Het zijn wel de smaakmakers in de vierde Thor-film, die de eer en het genoegen heeft ook de 29e MCU-titel te zijn.

Niet enkel de geiten krijgen een aai over de sik, want er zijn nog geslaagde zaken in Thor: Love And Thunder. Chris Hemsworth poetst zichtbaar tevreden zijn gevoel voor komische timing op, Christian Bale torst een lugubere laag creepy make-up mee en Russell Crowe mag ongegeneerd de vadsige met een vet accent sprekende Zeus in hem loslaten. Are You Not Entertained? Toch wel, Russell, toch wel. Allemaal zaken die een vermelding krijgen op de pluszijde van Het Grote Filmfreak-register. Maar de minzijde blijft niet leeg want daar staat als verdict: een weinig toonvast verhaal met een vaak warrige focus en toch ook wel iets te veel flauwe grappen.

Love And Thunder leunt bij momenten dicht aan bij een Marvelsitcom. Taiki Waititi bouwt verder op het uitbundige Thor: Ragnarok die hij in 2017 op de goegemeente losliet: kleurrijke verbeelding, heel veel humor en weinig plaats voor donkere excessen. Waititi houdt dezelfde koers aan en ploegt daarbij de paden die hij toen aanlegde nog eens om, daarbij niet echt de nodige ruimte vindend om de obligate emotionele spankracht echt te laten resoneren. Vraag is natuurlijk ook of dat moet in een stripverhalenfilm, niet meteen het genre bij uitstek waar je heen trekt om de dramatiek van het leven cinematografisch te vatten. Al zit die er dus wel in, zij het geprangd als duiding die de ene actiescène met de andere verbindt. Zoals de in zijn badkuip dramatiek gevonden hebbende Claude François zou zeggen: comme d’habitude. Behalve dan in die ene drie uur durende codafilm uit 2019 waarin ‘oh nee, hij/zij is dood’-momenten ongegeneerd werden opgeworpen als generatiebepalende popcorncinemafolklore. You know the name, you know the number.

Superschurk van dienst Gorr (Bale) heeft alvast een goede reden om kwaad te zijn: na de dood van zijn dochter botst hij op minachting van zijn god, en dat noopt hem ertoe om die god over de kling te jagen met het Necroszwaard. Waarop Gorr besluit om zijn wraakactie verder te zetten door alle goden door de gehaktmolen te draaien. Waarop dus ook Asgard en de Bifrost in het vizier komen. En Thor. Die intussen zijn dikkebuikperiode van zich heeft afgeschud en terug klaar staat om de mensheid en het godendom te beschermen tegen allerlei soorten onheil. Bij het begin nog met de Guardians Of The Galaxy aan zijn zijde, maar daarna terug solo. Of in kwartetvorm eigenlijk, daar hij hulp krijgt van Valkyrie (Tessa Thompson), Korg (Waititi zelf) en de uit de assen van het Marveluniversum teruggekeerde Jane Foster (Natalie Portman) die bewijst dat de (Mighty) Thoroutfit haar ook past, maar die er ook is om dramatische gravitas in het geheel te pompen. Maar die emotionele spankracht krijgt dus geen volledige ruimte krijg je hier herhalend te lezen omdat Waititi altijd wel een leger grappen of komische entendres heeft klaarstaan.

Kortom: Marvel schenkt de fans eens te meer een op 250 miljoen dollar begrote CGI-speeltuin waarin ze naar hartenlust met guirlandes en confetti mogen gooien. En dit op weg naar nummer 30 dat hoogst waarschijnlijk opnieuw iets donkerder van textuur zal zijn daar in Black Panther: Wakanda Forever de dood van T’Challa/Chadwick Boseman en de afwezigheid van twee grappige geiten zal moeten worden herdacht met op zijn minst drie minuten stilte.