Etappe zeventien in het Marvel Cinematic Universe. Blaas en puf zoveel je wil: ’t is een goeike. Superheldenfilms blijven het blockbustergenre beheersen, ’t is nu eenmaal zo. Zelfs al hebben we het inmiddels allemaal al eens gezien, bij Marvel/Disney blijven ze de kunst beheersen om hun universum levendig te houden, deels door nieuwe personages te introduceren, deels door oude getrouwen samen te brengen. Niet alleen in pure combofilms zoals “The Avengers”, maar ook door van de stand-alonetitels ensemblestukken te maken. Wat ervoor zorgt dat in wat officieel de derde “Thor” is, ook de Hulk en Doctor Strange opduiken. En dat dit evenzeer een sequel op “Thor: The Dark World” en op “The Avengers: Age Of Ultron” is.

Ook al is de supervisie van de Marvelbonzen heel strikt als het op hun cinema-universum aankomt, toch slaagt er af en toe een regisseur in om zijn eigen stempel te drukken op de film die hij voorgeschoteld krijgt. Het keurslijf zit niet iedereen gegoten: Joss Whedon hield het na twee “Avengers” voor bekeken, Edgar Wright wierp zelfs al halverwege “Ant-Man” de handdoek in de ring en de kans dat je nog weet dat Alan Taylor de vorige “Thor” regisseerde is klein.

Toch is er ruimte voor de al dan niet occasionele one off: Shane Black hoefde zijn ziel aan de duivel te verkopen voor “Iron Man 3”, en Nieuw-Zeelander Taika Waititi blijft eveneens trouw aan de eigengereide humor die hij onder meer etaleerde in de cultkomedie “What We Do In The Shadows” en het hier bij ons anoniem op dvd gedumpte meesterwerk “The Hunt For The Wilderpeople”.

Zelfs als volgt “Thor: Ragnarok” trouw de superheldenblauwdruk, de humor, gekke dialogen en secuur getimede sketches geven deze film een eigen karakter. Eveneens goed voor de freewheelende vrijheid is de constatatie dat alles zich – op een kleine verbindende scène na – niet op aarde afspeelt. Dat was in beide “Guardians Of The Galaxy” ook zo, maar dat komt omdat Starlord en co dusver nog niet in het Avengersuniversum zijn geïntegreerd. Iets wat trouwens wel gaat gebeuren in “The Avengers: Infinity War”.

Maar goed, genoeg rond de Marvelpot gedraaid – waar het om gaat is dat “Thor: Ragnarok” een goeike is. Niet alleen door Waititi’s regie en scenariobijdragen trouwens, maar ook omdat iedereen op de set blijkbaar wist hoe het beste uit zichzelf te halen. Chris Hemsworth een goed acteur noemen is er misschien over, maar hij maakt van een hamer- en langelokkenloze Thor een aimabele op volle toeren-held met een hoog zelfrelativeringsgehalte. Nog beter is Mark Ruffalo, die hier een ronduit zalige onderkoeld-komische vertolking neerzet als Bruce Banner en zijn groene alter ego. En Tom Hiddleston was ook nog nooit zo leuk als Loki als in deze prent. Voeg daar nog een Goldblumeske Jeff Goldblum bij en Cate Blanchett die zich duchtig amuseert als ‘tongue in cheek villainess’ en het is duidelijk dat alles wat snor en baard moet zitten in “Thor: Ragnarok” wel degelijk hip gecoiffeerd is.