Acht titels ver zitten we intussen in het Marvel Cinematic Universe. En dan houden we geen rekening met de “Spider-Man”- en “X-Men”-films wiens franchises volledig apart lopen. Marvel blijft het ijzer in elk geval smeden nu het laaiend heet is: vorige zomer kwam de eerste fase mooi samen in de records verpulverende superheldenmelange “The Avengers”, dit voorjaar hadden we al “Iron Man 3”, volgend jaar krijgen we “Captain America 2: The Winter Soldier” en “Guardians Of The Galaxy”, en nu verwacht het multiplex jullie met open armen voor “Thor: The Dark World”. Het gevaar op overload loert om de hoek, maar dusver valt Marvels output goed mee en zijn er nog geen echte stinkerds van de band gerold. Kwaliteit primeert dus, al krijgen we stilaan het gevoel dat de films – los van welke superheld op de voorgrond staat – onderling inwisselbaar aan het worden zijn. Zo is de tweede “Thor” eigenlijk niet beter of slechter dan de voorganger die twee jaar terug te zien was. Gewenning treedt op, en op lange termijn zou dat wel eens een nadeel kunnen zijn.

“Thor: The Dark World” is zowel een sequel op het eerste “Thor”-avontuur als op “The Avengers”. In die laatste was Thors stiefbroer Loki de superschurk van dienst en voor zijn aandeel in de bijna-verwoesting van New York krijgt hij bij aanvang van deze prent zijn straf van Odin (Anthony Hopkins) te horen: levenslange opsluiting zowaar. Toch keert met Loki (Tom Hiddleston) achter slot en grendel de vrede niet echt terug in Asgard, zelfs al doet Thor (Chris Hemsworth) zijn best om de negen werelden terug met elkaar te verenigen. Een andere vijand ligt immers op de loer: Malekith (Christopher Eccleston), de leider van de Donkere Elfen, wil de wereld terug naar de toestand zoals het vroeger was. Geen vrede tussen de verschillende werelden en chaos alom. Hij rekent daarvoor op de kracht van de Aether, een kracht die heel lang geleden al eens werd tegengehouden door Bor, de grootvader van Thor.

Op aarde wordt de Aether toevallig ontdekt door wetenschapster Jane Foster (Rachel Portman). Daardoor is ze in staat om tussen verschillende werelden/vortexen te reizen. Thor reist naar aarde om haar naar Asgard te brengen, wat niet naar de zin is van Odin die zich niet al te zeer wil bemoeien met het lot van de aardse stervelingen. Het lot van de aarde blijkt echter verbonden met dat van Asgard: na de ontdekking van de Aether ontwaken Malekith en de Donkere Elfen uit hun coma en lanceren ze een aanval op Asgard. Om alle werelden te redden uit de wraakzuchtige klauwen van Malekith ziet Thor zich uiteindelijk zelfs genoodzaakt om de hulp in te roepen van Loki.

Waterdicht is de plot van “Thor: The Dark World” geenszins. Het gereis tussen de verschillende werelden zorgt meer voor wenkbrauwgefrons dan voor een heldere kijk op de zaken. Je kan daar (terecht) over vitten, of je kan het zien als een noodzakelijk kwaad in een genre dat vooral inzet op fun en niet zozeer op de grondbeginselen van logica en fysica waarin alles moet kloppen. Feit is dat het scenaristenteam en regisseur Alan Taylor (bekend van divers tv-werk, in het bijzonder als een van de huisregisseurs van de gelauwerde HBO-serie 'Game Of Thrones') het geheel een rotvaart meegeven: zonder de eindgeneriek klokt alles af op honderd gebalde minuten waarin actie, spektakel (ditmaal is het Londen dat bijna van de wereldkaart wordt gevaagd) en humor (net zoals in de eerste “Thor” is voldoende ruimte ingebouwd voor comic relief) elkaar afwisselen en zelfs in elkaars armen vallen.

Of “Thor: The Dark World” nu beter of slechter is dan de andere Marvelfilms: dat we het bijgot niet weten. “The Avengers” steekt er door de schaalvergroting weliswaar met kop en schouders boven uit, voor de rest is het moeilijk om echt een verschil te ontwaren tussen de afzonderlijke titels. De tweede “Thor” is weliswaar iets donkerder van toon dan de eerste, maar het plezier primeert nog steeds op de zwartgalligheid. Thor mag zich zelfs aan een ritje met de Londense tube wagen (en ja, he minds the gap). De geest van Christopher Nolan is hier alvast in geen velden of wegen te bespeuren.

Echte Marvelfans krijgen bovendien extra waar voor hun geld: ergens halverwege krijgt een ander lid van S.H.I.E.L.D een (schijn)cameo, in het midden van de eindgeneriek mag een nieuwe slechterik (vertolkt door een 'special guest star') zijn opwachting maken en helemaal aan het eind van de aftiteling krijgen zowel de romantici als de monsterfans nog een extra traktaat. Niet te vlug de zaal verlaten dus, al is dat inmiddels een boodschap die vertrouwd in de oren klinkt als het om een Marvelfilm gaat.