Sinds 1962 al maakt Thor Odinson deel uit van het superhelden-pantheon van Marvel. Hij werd bedacht door Stan Lee, Larry Lieber (scenario’s) en Jack Kirby (tekeningen) en verscheen voor het eerst in augustus van dat jaar in de 83e editie van de reeks 'Journey Into Mystery' dat aanvankelijk zowel science fiction-, horror- als monsterverhalen bracht maar gaandeweg overschakelde naar superheldensaga’s. Thor werd geïntroduceerd als 'The Mighty Thor' en mocht na verloop van tijd zijn machtige hamer Mjolnir gebruiken om vijanden als Bloodaxe, Quicksand, Ragnarok, Lorelei, Mangog en de Absorbing Man een kopje kleiner te maken.

Van al die vijanden is nog niemand van de partij in deze eerste “Thor”-film. Het grootste deel van de tijd wordt gespendeerd aan Thors zogenaamde origin-verhaal, en dat speelt zich grotendeels af op de mythische planeet Asgard die wordt geregeerd door zijn vader Odin (Anthony Hopkins). Een hele tijd terug (in het jaar 970 om precies te zijn) werd de vrede op Asgard en de negen rijken die deel uitmaken van het universum bedreigd door de 'frost giants' van Jotunheim, reuzen die alles wat ze aanraken in ijs doen veranderen. Odin slaagde er in om hen in te sluiten binnen de grenzen van Jotunheim, waardoor de vrede in het universum verzekerd leek. Een vrede die echter op de helling komt te staan wanneer er (in 2010) 'frost giants' worden gespot in Asgard. Odins zoon Thor (ligt het aan ons of doet Chris Hemsworth wel heel hard zijn best om op Brad Pitt te lijken) is furieus en verklaart samen met zijn getrouwen de oorlog aan de inwoners van Jotunheim. Odin is echter niet opgezet met de bloeddorstige drang van zijn zoon en verbant hem naar de aarde (Midgard in Noorse mythologie-termen) waar hij zijn krachten kwijtspeelt. Waardoor Thors niet zo betrouwbare broer Loki (Tom Hiddleston) uitgroeit tot de rechtmatige erfgenaam van de troon in Asgard. Op aarde wordt Thor opgevangen door de wetenschappers Erik Selvig (Stellan Skarsgard) en Jane Foster (Natalie Portman) die uiteraard in hun nopjes zijn met hun ontmoeting met een godenzoon. Ook in hun nopjes is het superheldenclubje S.H.I.E.L.D. dat hun zinnen zet op de eveneens door Odin weggekeilde godenhamer Mjolnir. Helaas voor Thor ziet het er niet naar uit dat hij zijn wapen terug snel in handen zal krijgen: zolang hij van Odin zijn superkrachten niet terugkrijgt kan hij de hamer niet bemachtigen. En Loki wil intussen vooral vermijden dat Thor ooit terug kan naar het godenrijk daar hij niet van plan is om zijn kans op koningschap terug af te geven.

De eerste geruchten over een potentiële “Thor”-adaptatie stammen uit begin jaren negentig (met Sam Raimi als initiatiefnemer), maar geen enkele studie zag brood in de blonde Noorse god. Pas nadat het superheldengenre echt terug succesvol werd (“X-Men”, “Spider-Man”) werd het project opnieuw opgediept. Al duurde het uiteindelijk toch nog tien jaar vooral de verfilming echt een feit was. Nadat David S. Goyer (scenarist van de “Blade”-trilogie en Christopher Nolans “Batman/Dark Knight”-films) en Matthew Vaughn (“Kick-Ass”) pasten viel het project in de schoot van Kenneth Branagh. Niet meteen een naam waar je aan denkt als regisseur van een lente- of zomerblockbuster. Of misschien toch, daar dit scenario zich wentelt in Shakespeariaanse bergen en dalen met nogal wat vader- en zoonconflicten. En Branagh is natuurlijk een cineast die je niks meer over Shakespeare moet leren.

In elk geval werkt Branaghs aanpak: het verhaal blijft natuurlijk superheldenflauwekul, maar tonaal en visueel leunt het allemaal eerder aan bij Richard Donners’ “Superman”-aanpak dan bij pakweg “Iron Man” of andere zwaar overdreven patriottische stripverfilmingen. De vormgeving van godenwereld Asgard mag gezien en bewonderd worden, met eervolle vermeldingen voor regenboogbrug Bifrost en de pijporgelcontouren van Odins paleis. De scènes op onze aardkloot zijn visueel zwakker, maar daar probeert Branagh te scoren met brede humor (het paard in de dierenwinkel) en aimabele vertolkingen van Natalie Portman, Stellan Skarsgard en Kat Dennings. Hier en daar gaat “Thor” iets te kort door de bocht of is het allemaal niet gepolijst genoeg. Er mocht gerust wat meer tijd gespendeerd zijn aan de crush van Portman en Thor om het allemaal iets potenter te maken. Aangezien dit filmpje netjes binnen de twee uur afklokt, kon er gerust nog een kwartiertje bij om alles wat meer ademruimte te geven of fijner af te werken. Nu lijkt het erop alsof er heel wat materiaal op de vloer van de montageruimte is blijven liggen en Thor zijn potentieel niet helemaal benut.

Los daarvan finisht “Thor” als een geslaagde tijddoder. Lang moet de fan trouwens niet wachten op de terugkeer van de titelheld. Of er een sequel komt is nog niet echt bevestigd (veel zal uiteraard afhangen van het wereldwijde kassagerinkel), maar Thor en zijn hamer zijn volgend jaar sowieso van de partij in Marvels epos “The Avengers” waarin onder meer ook nog Iron Man, Hulk en Captain America zullen opdraven. En Nick Fury Samuel L. Jackson) natuurlijk. Wie trouwens nog een tipje van de “The Avengers”-sluier wil opgelicht zien, zit maar best helemaal de eindgeneriek van deze “Thor” uit.