Indien “Guardians Of The Galaxy” (deel tien uit het Marvel Cinematic Universe) deze augustusmaand niet aan hun allesverpletterende 'hooked on a feeling'-triomftocht waren begonnen, dan was “Captain America” (deel negen) dit jaar de meest succesvolle Marvelfilm geworden. Het verpletterende succes van de “Guardians” en “Captain America” zorgt er alvast voor dat we elk jaar steeds meer comicverfilmingen te zien zullen krijgen. Niet alleen van Marvel, maar ook van DC Comics. En dan is er nog de Star Wars-franchise die eveneens elk jaar dreigt/belooft op te duiken met spin-offs en sequels. Comicblockbusters: allesbehalve dood en begraven, meneer.

Een beetje voorvechter van goede cinema kan dat jammer vinden, maar popcornentertainment is nu eenmaal van alle tijden. En is zelfs broodnodig om het Amerikaanse studiosysteem te bedruipen. Dus zolang de kwaliteit van al dat comicgeweld overeind blijft, hoeven we daar niet echt veel over te zeuren. Hoe lang het blijft duren zien we wel – dusver leveren die Marvelfilms nog steeds aardige cinema op voor kinderen tussen 7 en 77.
“Captain America: The Winter Soldier” speelt zich zeventig jaar af na “Captain America: The First Avenger”. Toch zijn er verschillende verhaaldraden die beide films netjes met elkaar verbinden. “The Winter Soldier” is niet zomaar een tweede “Captain America”-film, maar wel degelijk een bona fide sequel. Qua toon verschilt er het een en ander tussen beide titels: de eerste in een regie van voormalig ILM’er Joe Johnston had de flair van een ouderwetse avonturenprent, in de opvolger gaan de broers Anthony en Joe Russo voor de teneur van de samenzweringsthrillers zoals die in de jaren zeventig bon ton waren in Hollywood. En ze wisten zowaar Robert Redford Hemzelve te strikken voor een bijrol die niet echt past bij zijn track record. En net daarom voor een laagje extra cinefiel genot zorgt. Redford gaf – naast het loonbriefje - twee redenen mee waarom hij in een moderne blockbuster wou aantreden: enerzijds om zijn kleinkinderen een plezier te doen, anderzijds om eens van dichtbij te kunnen zien hoe het filmisch productieproces werkt met green screens en speciale effecten. Dat hij daarbij werd gecast voor een rol die net het tegenovergestelde is van wat hij liet zien in onder andere “Three Days Of The Condor” en “All The President’s Men” zorgt uiteraard voor een fikse portie gegniffel.

In “The Winter Soldier” probeert Steve Rogers/Captain America (Chris Evans) nog steeds met zichzelf in het reine te komen: bewusteloos raken in de jaren veertig en zeventig jaar later ontdooien in ons tijdperk … er zijn er die al voor minder op een therapeutische sofa belanden. Als lid van S.H.I.E.L.D. probeert hij er het beste van te maken, al gaat hij niet altijd akkoord met de missies waar Nick Fury (Samuel L. Jackson) hem voor inschakelt. Veel tijd om zich daar zorgen om te maken heeft hij echter niet: een aanslag op Fury maakt duidelijk dat iemand het op S.H.I.E.L.D. heeft voorzien en duidelijk is dat Captain America niemand kan vertrouwen wanneer ook de jacht op hem wordt geopend. Nu ja, bijna niemand: samen met Black Widow (Scarlett Johansson) en zijn nieuwe beste vriend Sam Wilson/The Falcon (Anthony Mackie) probeert hij uit te vissen waar de mollen binnen S.H.I.E.L.D. zitten. Hij ontdekt dat de genesis van het verraad tegen Fury wortels heeft tijdens de tweede wereldoorlog, en dat die wortels en de lancering van drie aan satelieten gelinkte Helicarriers de vrijheid van de mens als individu serieus aan banden dreigen te leggen.

Met verwijzingen naar hot topics als drones, afluistertechnieken, privacy issues en hogepietencynisme is “Captain America: The Winter Soldier” één van de beste en meest interessante prenten uit het MCU. Zeker omdat de actie meer biedt dan de zoveelste 'laat ons nog even een stad opblazen'-stormram: er zijn zelfs een paar potige sequenties die niet zouden misstaan in een Bond- of Bourne-prent. Welke pot er ook onder het deksel past, uiteindelijk is het aan de eindstreep toch weer de popcornpulp die het haalt van eender welke hommagestrapats. En blijft het binnen de krijtlijnen van het comicbookgenre moeilijk om echt een jota te geven om de personages: vandaar dat de waarderingslijn hier d’office op drie sterren staat – die overstijgen zou pas echt straf zijn.

Opvallend is dat de regisserende broers Russo zich al meteen als een vis in het water voelen. De twee blikten hiervoor enkel maar komedies in, en zijn vooral bekend van hun tv-werk, waaronder hun medewerking aan gelauwerde sitcoms als “Arrested Development” en “Community”. Het was trouwens de manier waarop ze heel wat popcultuurelementen in “Community” verwerken die de Marvelbonzen kon overtuigen dat zij de meest geschikte kandidaat waren om de “Captain America”-sequel te regisseren. Ook hun voorstel om niet al teveel in te zetten op CGI, maar zoveel mogelijk te gaan voor fysische effecten op de set, viel in goede aarde. Toen ze bij Marvel de eerste werkversie zagen, kregen de Russo-broers al meteen het aanbod om de volgende “Captain America” eveneens voor hun rekening te nemen. Of hoe tegendraadse casting ook in de regiestoel soms voor verrassende resultaten kan zorgen.

De echte Marvelkenner krijgt naar goede gewoonte extra veel waar voor zijn/haar geld: bijna elk personage dat hier verschijnt komt rechtstreeks uit de stripverhalen, en het regent meer knipogen dan in eender welke rendez-vousbar op een dronken zaterdagavond. Het schijfje tot na de eindgeriek laten spinnen is opnieuw de boodschap: de door Joss Whedon geregisseerde scène die de generiek in twee breekt introduceert de slechteriken die mogen aantreden in “The Avengers: Age Of Ultron” (in mei 2015 in de zalen). Een intrigerende tip van de zoveelste sluier waarin Wolfgang von Strucker (Thomas Kretschmann), The Scarlet Witch (Elizabeth Olsen) en Quicksuilver (Aaron Taylor-Johnson) opduiken. Helemaal op het eind worden ook nog de krijtlijnen van “Captain America 3” (verlosdatum: 2016) geschetst.

Over de extra’s kunnen we kort zijn: die zijn zo goed als te verwaarlozen. Op zich is de info dat de namen van popcultuuriconen in het notitieboekje van Steve Rogers per afzetgebied anders zijn, best leuk – en je kan de verschillende versies freeze framen: de Amerikaanse, de Franse, de Russische, de Zuid-Amerikaanse … maar meer dan een puur luttele minuten nerd savoir-faire ga je daar niet uit halen. Volgende keer graag wat meer achtergrondinfo en doc’s, beste Marvelmensen.