Bij Marvel konden ze destijds waarschijnlijk zelf niet denken dat het zo’n vaart zou lopen met hun “Marvel Cinematic Universe”. Met de steun van Disney die zo vriendelijk was de studio binnen te rijven en van extra fondsen en marketing te voorzien (voor zover dat nodig was), komen er nu jaarlijks meerdere Marvelfilms in de zalen, en dusver heeft de hoge doorloopratio nog geen echt substantieel kwaliteitsverlies opgeleverd.

Nadat de eerste fase in miljardenstijl werd afgesloten met Joss Whedons verzamelprent “The Avengers” (wereldwijd goed voor een recette van 1,512 miljard dollar), start de tweede op met “Iron Man 3”. En die miste geenszins zijn start: na een week release buiten Amerika en een weekend in Amerika staat de cumulatieve teller al op een opbrengst van 680 miljoen, en daarmee heeft de prent zijn productiebudget van 200 miljoen al ruim drie keer terugverdiend.

Naast het derde luik in de Tony Stark-franchise doet deze titel eveneens dienst als sequel op Whedons scharnierstuk. Na zijn (bijna)doodervaring en zijn ontmoeting met goden, buitenaardse wezens (en de Hulk) beseft Stark dat hij eigenlijk maar een man in een pak is, en begint hij te twijfelen aan de toegevoegde waarde van zijn heldenstatus. Kortom, hij heeft te kampen met een identiteitscrisis, faalangst en angstaanvallen. En dat is uiteraard geen goed nieuws voor een superheld. Zeker niet omdat hij wordt belaagd door een internationaal actief zijnde terrorist (Ben Kingsley) die zich The Mandarin noemt. Die liet in het buitenland al van zich horen met heel wat aanslagen en kondigt een rechtstreekse strijd aan met Iron Man. Een strijd die nogal wat gensters oplevert: Starks hoofdkwartier wordt aan flarden geschoten en hij kan maar op het laatste nippertje ontsnappen in één van zijn ijzeren pakken. Hij landt in Tennessee waar hij probeert een spoor te volgen dat naar de verblijfplaats van The Mandarin moet leiden.

Gaandeweg wordt duidelijk dat niet The Mandarin de echte schurk is, maar wel de gekke geleerde Aldrich Killian (Guy Pearce) die in 1999 ooit voorstelde om samen te werken met Tony Stark. Die reageerde op een boertige wijze afwijzend en veertien jaar later is Killian klaar voor zijn wraak. Hij perfectioneerde de experimentele regeneratieve uitvinding van wetenschapster Maya Hansen (Rebecca Hall) en gebruikt het nu om een leger onsterfelijke soldaten te creëren. Op die manier hoopt hij niet alleen Iron Man (en de president van de Verenigde Staten) uit het zadel te lichten, maar ook de volledige wereld naar zijn hand te zetten. Een plan een superschurk waardig met andere woorden, en Iron Man zal serieus uit zijn schulp mogen komen om ongeschonden uit de strijd te komen en de wereld voor een ramp te behoeden. Zeker als zijn geliefde Pepper Potts Gwyneth Paltrow) door Killian wordt ontvoerd en aan de experimentele behandeling wordt onderworpen.

Wie fan is van de Marvelfilms heeft geen reden om zich te vervelen: Starks derde solo-avontuur haalt het weliswaar niet van “The Avengers”, maar zal voor velen wel de beste prent uit de “Iron Man”-reeks zijn. En een goede revanche op het grotendeels negatief onthaalde vorige deel. Dat komt door de aanpak van Shane Black, auteur van jarentachtig- en negentighits als “Lethal Weapon”, “The Last Boy Scout” en “The Long Kiss Goodnight”. In 2005 maakte hij zijn regiedebuut met de noirparodie “Kiss Kiss Bang Bang” waarin Robert Downey Jr. ook al een van de hoofdrollen vertolkte. Black volgt niet zomaar blindelings de voorschriften van het genre maar schrijft en filmt nog steeds zoals in de tijd van toen. Zo situeert hij zijn verhaal rond de kerstperiode (een duidelijke knipoog naar “Die Hard”, “Lethal Weapon”, “The Last Boy Scout” en andere actieprenten die zich in de kerstsfeer afspelen). De overdonderende visuele effecten zijn weliswaar een kind van deze tijd, maar de toon ademt bij vlagen onmiskenbaar het aroma van de buddy pics van eergisteren uit. Een voice over geeft het geheel zelfs Blacks standaard noirvibe mee, er zijn geslaagde verwijzingen naar de popcultuur van weleer (“A Christmas Story” op kop) en tegen de tijd dat de traditionele fabrieksclimax uit de startblokken schiet kan je niet anders doen dan toegeven dat Black voor twee uur geslaagde superheldenstripnonsens heeft gezorgd en daarbij genoeg schwung etaleert om de mindere momenten weg te vlakken. Als goed begonnen, half gewonnen is, dan ziet het er meer dan ok uit voor de komende golf Marveladaptaties.

De eerstvolgende titel wordt trouwens “Thor: The Dark World” die nog dit najaar in de zalen komt. De regie daarvan is in handen van HBO-regisseur Alan Taylor, die momenteel hoge ogen gooit met zijn werk bij “Game Of Thrones”. Blijf in elk geval zitten tijdens de eindgeneriek van “Iron Man 3”: na de aftiteling is er nog een cameo van een ander lid van “The Avengers” en tijdens de aftiteling kunnen voetballiefhebbers zien hoe het lied “Ole Ole Ole Anderlecht Champion” een al dan niet eervolle vermelding krijgt.