In de reeks “misschien kon het ons hier bij Filmfreak ook wel overkomen indien we niet constant met onze neus in de films zaten”: seksverslaving. Een tijdje terug tot op het bot ontleed door Steve McQueen in “Shame”, en nu salonfähig voorgekauwd voor een groter publiek in “Thanks For Sharing”.

Drie verhalen die hun genesis vinden in Hi, I’m So And So And I’m A Sex Addict-praatsessies eisen hun deel van de koek op. Mike (Tim Robbins) is de ouderdomsdeken van de praatgroep. Hij is getrouwd met Katie (Joely Richardson) en heeft een zoon Danny (Patrick “Almost Famous” Fugit) die hij al in geen jaren meer heeft gezien nadat die als drugverslaafde het hazenpad koos. Mike is de sponsor van Adam (Mark Ruffalo), een ecokok die vijf jaar rukloos is na een wel heel liederlijk leven en zijn seksverslaving buitenspel blijft zetten door onder meer televisietoestellen te weren in de hotelkamers waar hij verblijft. Mike is dan weer de sponsor in wording van Neil (Jack Black-lookalike Josh Gad), een verpleger die veroordeeld is wegens ongeoorloofd aanschuren tegen een vrouw in een publieke ruimte.

Seksverslaving blijft toch iets moeilijker te verkopen dan drank-, drugs- of gokverslaving. Zeker in een komedie voor een breed publiek dat niet moet weten van controversiële titels als “Shame”. Vandaar dat de scenaristen hier nadrukkelijk een scène inbouwen waarin Mark Ruffalo tegen Gwyneth Paltrow zegt dat seksverslaving geen lachertje is, maar wel degelijk een ziekte die meer kwaad dan goed doet. In die optiek is het verstaanbaar dat Ruffalo zijn aandoening voor zich houdt, en er zijn nieuwe vlam niet meteen mee om de oren slaat. Toch is zijn revelatie uiteindelijk de reden dat zijn relatie met Paltrow averij oploopt. De ironie van zijn lot is immers dat hij als ‘genezen’ mens plots een serieuze relatie aangaat met een vrouw die in wezen een ‘seksmens’ is.

Tim Robbins krijgt eveneens zijn deel van de problemenkoek: wanneer zijn zoon eensklaps terug in huis staat, worden oude wonden weer opengereten en dreigt hij terug zijn oude verslaving op te pikken. En komen zijn eigen tekortkomingen als vader aan de oppervlakte. Josh Gad verliest dan weer zijn job wanneer zijn overste hem op wel heel oneerbiedwaardige zaken betrapt, al krijgt hij een nieuwe kans wanneer de ook al aan seks verslaafde Pink opduikt en beide voor elkaar net de juiste persoon op de juiste plaats blijken te zijn.

Debuterend regisseur Stuart Blumberg tapt uit hetzelfde vaatje als bij het door hem meegeschreven lesbische gniffelfeest “The Kids Are All Right”, en dompelt opnieuw een taboeonderwerp in een feel good bad onder zodat alles bespreek- en aaibaar wordt. Wat werkte in “The Kids Are All Right” werkt slechts gedeeltelijk in “Thanks For Sharing”. De sympathieke cast houdt de prent vlot bekijkbaar, maar daar blijft het grotendeels bij met een scenario dat iets te slaafs de te verwachten bochten volgt met personages die halverwege de obligate levensles krijgen te verwerken vooraleer op het eind de zon terug vanachter de wolken komt piepen. Met andere woorden: eerder een standaardwip uit het grote Hollywood kama sutra voor dummies-handboek dan – dixit Michael Douglas ten tijde van “Basic Instinct” – “the fuck of the century”.