Neen, we hebben niet echt een goed oog in de zomerblockbustersequels jaargang 2009. En dat komt niet alleen omdat we het op onze heupen krijgen van de bombastische trailer van “Transformers: Revenge Of The Fallen”. Ander Aanvullend bewijsmateriaal is genoeg voorhanden: zowel “X-Men Origins: Wolverine” als “Angels & Demons” vertoonden weinig substantie en staying power (en breek ons de bek niet open over “Night At The Museum 2”), en ook de vierde “Terminator”-film is geen kwalitatieve blijver. Al is het gelukkig niet zo knudde als het “Wolverine”-avontuur en bevat de film toch een fiks aantal geslaagde actie-intermezzi en een poging om het verhaal tenminste verhelderend te vertellen. Maar wanneer de eindgeneriek het verhaal afrondt moesten we toch constateren dat het de film aan de noodzakelijke ‘oempf’ ontbreekt om van een echt geslaagde film te kunnen spreken.

Een korte en warrige proloog gesitueerd in 2003 uitgezonderd (de echte bedoeling van die openingsscène wordt pas later duidelijk) speelt “Terminator Salvation” zich af in het jaar 2018. Het is daarmee de eerste “Terminator”-film die voluit focust op de feitelijke oorlog tussen de mensheid en de opstandige Skynetrobotten. Zoals bijna iedereen die een ticket voor “Terminator Salvation” versiert wel zal weten, speelde de eerste trilogie zich tijdreismatig af voor de strijd losbarstte. Deze vierde film borduurt verder op heel wat verhaalelementen die in een van de voorgaande drie werden aangekaart. Skynet is er dus niet in geslaagd om John Connor (van Edward Furlong over Nick Stahl in Christian Bale getransformeerd), de toekomstige leider van het verzet tegen de op wereldheerschappij uitzijnde robots, te executeren. Jammer voor hen, want de profetie blijkt te kloppen: Connor is een van de drijvende krachten van de rebellen die vastbesloten is de mensheid te laten triomferen en de moord en doodslag zaaiende terminators van Skynet van het aardoppervlak te knallen.

Tussen de bedrijven door moet hij zijn (toekomstige) vader Kyle Reese (Arnon Yelchin, ook van de partij in “Star Trek”) zien te beschermen, omdat zijn leven en het lot van de aarde anders in een “Back To The Future”-achtige patstelling verzeilt. Kortom, het is geen slecht idee om de vorige drie films nog eens in de dvd-lader te laten spinnen vooraleer je filmpje vier met een bezoekje vereert. Ook belangrijk is nieuwkomer Marcus Wright (Sam Worthington, eind dit jaar zien in de hoofdrol van James Camerons ultrageheim en supermysterieus 3D-experiment “Avatar”). Hij blaast officieel zijn laatste adem uit in 2003, maar komt als cyborg in het desolate postapocalyptische LA van 2018 terecht, waar hij ongewild een sleutelrol speelt in de strijd tussen de rebellen en Skynet…

De scenaristen en regisseur McG (van de kige “Charlie’s Angels”-films) hebben alvast hun best gedaan om de film zo veel mogelijk te laten aansluiten bij het erfgoed van de voorgaande trilogie. De relatie tussen Connor en zijn latere vader wordt verder uitgediept, Linda Hamilton leent haar stem aan Sarah Connor en we krijgen zelfs te zien hoe de T-800 model 101 Terminator van de montageband komt rollen. Dat laatste leidt naar een halve Schwarzeneggercameo: hij doet niet echt mee, maar met wat digitaal gehocuspocus komen de makers op de proppen met een valabel, zij het niet 100 % overtuigend alternatief. McG nam alvast de goede beslissing om zoveel mogelijk te opteren voor fysische effecten en CGI te houden voor de afwerking of de echt ingewikkelde sequenties. De climax oogt in elk geval mooi en overzichtelijk en toont aan dat er heus wel aandacht werd besteed aan de look en feel. Stan Winston, die de terminators ontwierp voor de vorige film en ook nog meewerkte aan dit vierde deel, overleed vorig jaar in juni maar kon toch nog zijn stempel drukken op de prent.

En toch loopt het hier en daar spaak. Het scenario is vaak niet duidelijk genoeg uitgewerkt. De openingsscène is warrig, en het duurt daarna nog ruim een halfuur voor het verhaal in de juiste plooien valt. Verhaalscharnieren worden omschreven in twee zinnen (“we moeten binnen vier dagen aanvallen, want we hebben een dodenlijst onderschept”) en er worden te veel personages geïntroduceerd waar uiteindelijk maar weinig wordt mee aangevangen. Laat ons zeggen dat een kwartiertje meer duiding “Terminator Salvation” misschien een derde ster had opgeleverd. Nu is het een valabele poging om de door James Cameron opgestartte blockbusterreeks verder te zetten, maar de verwondering of wow-effecten blijven uit. In die optiek gezien waren wij zelfs beter te spreken over “Terminator: Rise Of The Machines” die zich netjes focuste op Nick Stahl en Claire Danes, Schwarzenegger in optima forma had en kon rekenen op een coole Terminatrix. “Terminator Salvation” doet de reeks geen oneer aan, maar klokt toch af als de mindere telg uit het kwartet.