Ironisch is het zeker: dat de meeste van Blake Edwards’ beste films onder de radar zijn gebleven, terwijl het niet noodzakelijk zijn betere films zijn die wel met de boxofficepluimen gingen lopen.

Niets mis met de slapstickmeesterwerkjes in The Pink Panther-franchise, maar Edwards toonde veel betere en subtielere zaken in films die mijlenver van zijn Clouseaukunde afstonden. Meer zelfs, Edwards had evenveel kaas gegeten van drama’s en thrillers als van komedies. En vaak is het een cinefiel genot om die vergeten en verloren parels te ontginnen. Zoals deze The Tamarind Seed bijvoorbeeld, een fijn koudeoorlogsmelodrama met geslaagde thrilleraccenten.

Meteen ook de eerste film die hij draaide met Julie Andrews nadat de twee in de huwelijksboot waren gesprongen. Al is het niet hun eerste samenwerking: dat was het ook al schromelijk onderschatte Darling Lili in 1970. Voor Andrews was dit trouwens haar eerste film in vier jaar tijd, nadat ze na haar huwelijk met Edwards wat familiale tijd had genomen.

The Tamarind Seed is gebaseerd op de gelijknamige uit 1971 stammende roman van Evelyn Anthony. In volle koude oorlog ontmoet een Russische spion (Omar Sharif) een Britse ambassadeattaché (Andrews) tijdens een vakantie in Barbados. Uiteraard staan de voelsprieten van de veiligheidsdiensten meteen op scherp. Sharif laat aan de KGB uitschijnen dat hij Andrews wil overhalen om Russische spion te worden, terwijl hij eigenlijk zelf wil overlopen naar het Westen. Het gevolg is een gewaagd kat-en-muis-dubbelspel tussen het Westen en het Oostblok.

Andrews en Sharif zijn goed gecast en Edwards’ gezapige toon past perfect bij het zich traag opbouwende verhaal waarin de karakters zich mooi kunnen ontplooien. Ook netjes ingevulde bijrollen trouwens: die van het KGB-opperhoofd ging naar Oscar Homolka die de rol overnam van de in 1973 overleden Jack Hawkins. Dat je af en toe aan James Bond zal denken is trouwens normaal: niet in het minst door de score van John Barry en de openingstitels van Maurice Binder. Coproducent Lew Grade toonde zich achteraf matig tevreden over het (beperkte) succes van The Tamarind Seed: veel winst hield hij immers niet over daar Andrews en Edwards met respectievelijk 15 en 10% van de opbrengsten aan de haal gingen. Het weze hen gegund.