Als het in de Verenigde Staten verkeerd dreigt af te lopen stuurt men er de politie op af. Maar als het in de States écht serieus, héél serieus wordt, dan wordt de hulp ingeroepen van een S.W.A.T. team, the best of the best zeg maar. Want veel kan de L.A.P.D. of N.Y.P.D. niet beginnen tegen een bende gekken bijvoorbeeld die op straat wild rond zich heen schiet en binnen een aantal burgers gegijzeld houdt. In tegenstelling tot de technisch goed uitgeruste en bijzonder professioneel ingestelde mensen van het elite-team dat ter plaatse komt. S.W.A.T. staat voor 'Special Weapons and tactics'. De technische hulpmiddelen die men ter beschikking heeft zijn vaak indrukwekkend: speciale spiegeltjes en cameraatjes om onder deuren of door andere kleine openingen naar binnen te kijken, bijzonder krachtige en heel precieze vuurwapens, de beste kogelwerende vesten, een beveiligde telefoonverbinding, een molly waarmee je in een minimum van tijd de muur van een huis sloopt, enz... De tactische manier van tussenkomen is de tweede belangrijke troef van zo'n speciale eenheid. Wild om zich heen schieten om de 'bad guys' neer te leggen en links en rechts ook nog een burgerslachtoffer maken is niet echt een goede manier van werken voor zo'n speciaal interventie-team. De coördinatie van dergelijke operaties is ook al van een kapitaal belang. Er is bij een goed Swat-team dus geen ruimte voor cowboys of individuen die op eigen houtje zelf tot de actie overgaan. Brian Gamble behoort tot deze groep van onbesuisde politiemannen en neemt zelf het initiatief op een cruciaal moment, resultaat::één burgerslachtoffer en hij wordt net als zijn partner Jim Street uit de S.W.A.T. afdeling van de L.A.P.D. gebonjourd.

Met een politiefchef als Fuller lijkt een terugkeer alvast onmogelijk, tot Dan 'Hondo' Harrelson zijn rentree maakt bij de Police Force. Hij krijgt de opdracht om een nieuw team op te starten en persoonlijk enkele nieuwe leden hiervoor te selecteren. Wanneer het vijftal geconfronteerd wordt met de drugbaron Alex Montel (Olivier Martinez uit Unfaithful) en die bijzonder makkelijk de kans krijgt om voor de televisiecamera's een beloning van 100 miljoen Dollar te beloven voor wie hem bevrijdt blijkt dit een bijzonder zware beproeving te worden voor het kersverse team.

S.W.A.T. is geïnspireerd op de Amerikaanse televisie-reeks uit de jaren '70 en men doet geen moeite om dat niet te laten merken. Het feit dat regisseur Clark Johnson zelf jaren als acteur en uiteindeljjk als regisseur werkte voor Homicide: Life on the Streets en zijn regie-werk voor NYPD Blue bijvoorbeeld zijn een logische verklaring hiervoor. Het veelbelovende begin maakt al gauw plaats voor iets wat niets meer is dan een doordeweekse politieserie met enkele bekende gezichten. Wat Samuel L. Jackson deed in Basic mag of kan hij nu niet meer, het lijkt zelfs alsof men het tegenovergestelde vroeg van hem. Let maar eens op de gesprekjes tussen hem en Politiechef Fuller (Larry Poindexter) bijvoorbeeld, zelfs beginnende acteurs nemen daar best géén voorbeeld aan. De manier waarop hij als een onverbeterlijke amateur rondrijdt en links en rechts een nieuw S.W.A.T.-lid uitkiest doet ons alleen maar hopen voor de jongens daar dat er wel wat échte selectiecriteria worden gehanteerd bij de rekrutering. Tenzij men aan de naïeve Amerikaanse kijkers hiermee de boodschap wil overbrengen dat het écht wel niet zo moeilijk is om deel uit te maken van een S.W.A.T.-team. Wij hadden tijdens de film meerdere keren het gevoel dat we naar een (veel te lang) promotiefilmpje aan het kijken waren op de Amerikaanse tv met als bedoeling mensen te rekruteren voor de sensatierijke en avontuurlijke wereld zoals S.W.A.T. wordt voorgesteld. Een film met een titel als S.W.A.T. doet je een flitsend, superspannende, spectaculaire film verwachten maar dat is het dus niet. Van bij de start al is duidelijk dat de superdrugboef Alex Montel de man is waar het allemaal om te doen zal zijn. Maar het wordt echter zo lang wachten voor de twee scenario-draadjes tegen elkaar worden gedrukt om voor wat filmvuurwerk te zorgen dat je het bandje zou willen vooruitspoelen mocht dit een vertoning zijn in de huiskamer. Een kleine verrassing bij het transport van de gevangen Mortel lijkt het tij nog even te doen keren, maar wat overblijft is een overheersend gevoel van ontevredenheid. Dit had veel, héél veel beter gekund.