Twee mannen. Een huis. Een kat-en-muisspel. Ziehier de ingrediënten van Sleuth. Andrew Wyke Michael Caine is een gevierd auteur van misdaadverhalen, met een oog en oor voor het spelen van spelletjes. Zelfs zijn huis is erop ingericht: dubbele bodems, gimmicks, verborgen muren, ... niets is wat het lijkt in casa Wyke. Op een avond ontvangt hij er Milo Tindle (Jude Law), een kapper/acteur die er met zijn vrouw vandoor is. Op zich vindt Wyke dat niet erg (hij was haar toch een beetje beu), maar toch wil hij Tindle op zijn plaats zetten. Kwestie van zijn superioriteitsgevoel te etaleren, en om zich hobbymatig uit te leven in zijn meest doordachte spel ooit. Vraag is echter of Tindle een willoos slachtoffer is, of integendeel ook een paar azen in zijn mouwen heeft verborgen...

Sleuth, het toneelstuk van Anthony Shaffer uit 1970 was al in filmkringen bekend door de verfilming van Joseph L. Mankiewicz uit 1972. Laurence Olivier vertolkte toen Andrew Wyke, en Michael Caine kroop in de huid van Milo Tindle. 27 jaar na de première van het toneelstuk achtte men de tijd rijp voor een update. Volgens regisseur Kenneth Branagh is dit geen remake van de film, maar gewoon een nieuwe verfilming van Shaffers stuk. Geadapteerd door nobelprijswinnaar Harold Pinter nog wel, wat voor Branagh al reden genoeg was om op het regiezitje plaats te nemen.

Een van de initiatiefnemers van dit project is acteur Jude Law, die al een aantal jaar aan het proberen was om een nieuwe versie op de rails te krijgen. Law zelf vertolkt de rol van Milo, en hij kreeg Michael Caine zo ver om ditmaal in de huid te kruipen van misdaadauteur Andrew Wyke. Zo heeft Caine meteen beide personages vertolkt in een film die slechts uit 2 personen bestaat: een unicum. En Law vertolkt meteen voor de tweede keer een rol die ooit door Caine onsterfelijk werd gemaakt (Alfie is de andere...).

Opvallend is dat de film ruim een uur korter is dan de versie uit ’72. Wat niet wil zeggen dat dit een ‘mean and lean’ filmpje is geworden. Het kat-en-muisspel werd aanzienlijk ingekort, helaas betekent dit ook dat het laatste halfuur weinig steek houdt. De overgang van entertainend huis clos naar teleurstellende laatste akte is zelfs zo abrupt dat het geheel na een klein uur als een pudding met verstreken versheidsdatum in elkaar zakt. Jammer, want het bronmateriaal heeft nog steeds potentieel. En het oogt bovendien modern: de binnenhuisarchitectuur in het huis van Caine bezorgt de fans van strak minimalisme ongetwijfeld een natte designdroom. Branagh amuseert zich (vooral in het begin) duchtig met een paar geschifte cameratruukjes. Ze voegen niet echt iets toe aan het claustrofobische decor, maar het houdt (voor een tijdje althans) toch de aandacht vast. Dat doet ook Caine, die ontegensprekelijk het acteerduel wint. Law heeft zeker de looks, mimiek en bravoure om zich sommige rollen toe te eigenen, maar in deze Sleuth valt hij toch in het niet vergeleken met de zich zichtbaar diabolisch amuserende Caine.

Jammer ook dat zelfs een Caine in topform er niet kan voor zorgen dat het geheel boeiend blijft: zowel zijn personage als dat van Law zijn immers vervelend uitgetekend. In de versie van 72 waren de personages boeiend en interessant, anno 2007 zijn ze allebei even egocentrische etters. Gelukkig maar dat de stop er na een klein anderhalfuur wordt uitgetrokken. Meer dan een verdienstelijke poging om een nieuwe generatie te laten kennismaken met deze spielerei tussen vier muren is Branaghs versie dus niet geworden.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2007).