De ochtendstond heeft goud in de mond. Da’s bekend. Minder bekend – maar ook waar: een whodunit klein en fijn zorgt voor suiker aan de klont. Dus laat Sleeping Dogs maar komen, Pierre. Ware het niet dat deze film enkel voldoet aan het whodunit en (relatief) klein zijn. Fijn is het niet echt, eerder lomp en plomp.

Al zit er in de kern wel degelijk een fijnmazig mysterie klaar om je bij de speurneuslurven te grijpen. Helaas weten debuterend regisseur Adam Cooper en zijn vaste schrijfpartner Bill Collage – met Assassin’s Creed en Allegiant wiegden ze je eerder al in slaap – niet echt hoe ze dat kolkend aan de praat kunnen krijgen.

De mosterdpitten vonden ze in de in 2017 verschenen roman The Book of Mirrors van de Roemeense misdaadauteur E.O. Chirovici. Een boek waarvan ze niet echt de plot hebben gevolgd: het door Russell Crowe vertolkte hoofdpersonage komt in het boek pas in het laatste deel voor en ook de vork in de steel-ontknoping is helemaal anders.

Sleeping Dogs volgt op de hielen van Land of Bad, een andere B-titel die puur door de aantrekkingskracht van Crowe als naam boven de titel de zalen haalt. Iets wat Nicolas Cage en Mel Gibson bijvoorbeeld al lang niet meer lukt. Toevallig ook twee namen die op de shortlist van de producenten stonden om de hoofdrol te vertolken. Maar het werd dus Crowe die grotenaamsgewijs de meubelen mocht proberen redden in wat zich laat bekijken als een mengsel van Memento, De zaak Alzheimer en True Crime.

Crowe is een voormalig politie-inspecteur met Alzheimer die ervoor koos om een experimentele hersenoperatie te ondergaan in de hoop het geheugentij daarmee te kunnen keren. Op een dag krijgt hij bezoek van een Amnesty International-achtige organisatie die hem uitnodigt voor een gesprek met een terdoodveroordeelde die op een maand verwijderd staat van zijn fatale injectie. De man werd destijds door Crowe gearresteerd op verdenking van moord op een literatuurprofessor. En die man is zwart, dus heel misschien heeft dat het ticket richting dodencel ook wel beïnvloed. De man houdt zijn onschuld vol, en Crowe besluit – al is het maar om zijn brein actief te houden – terug in de zaak te duiken. Daarmee uiteraard een stekend wespennest openend. Zoem zoem klets.

Duikt ook op in het kegelspel: Karen Gillan in de rol van femme fatale, kwestie van Sleeping Dogs eveneens een noir te kunnen noemen. Gillan heeft ter voorbereiding precies het verzameld werk van Barbara Stanwyck bekeken, maar er niet veel uit geleerd. Haar acteren is hier zo overdreven fataal dat het zowaar potsierlijk wordt. Al ligt dat misschien ook wel aan haar rotvervelend personage. Niet het enige meh-karakter dat opduikt. De vermoorde professor blijkt ook niet interessant, en de middelpuntvliedende rotatie van rondvliegend stof blijkt boeiender dan de aspirant-auteur die tussen de twee komt te staan. Drie personages die Cooper ergens na het eerste halfuur introduceert in een lange flashback. Een demarche die de film uiteindelijk meer goed dan kwaad blijkt te doen.

Wanneer Cooper op het eind bovendien nogal knullig zijn toevlucht zoekt tot een paar schietpartijen om de tegelijkertijd niet en wel verassende ontknoping in te leiden is het zwaktebod compleet. Met als resultaat een film waar geen bloedhond of dwergpoedel zijn slaap zal voor laten. En helemaal niet zo fris is als een canijn op de plein.