Wie Liam Neeson nog eens in een serieuze rol wil zien, moet geduld hebben tot volgend jaar. Dan staat hij op het voorplan in Martin Scorseses priesterdrama “Silence”. In afwachting daarvan blijft Neeson nog even zijn dagelijks brood verdienen als actieheld. Nauwelijks drie maand na “Taken 3” is dat goed nieuws voor iedereen die hem graag uit de sloffen ziet schieten.

In “Run All Night” kruipt hij in de huid van Jimmy Conlon (koosnaam: Jimmy The Gravedigger), een voormalig misdadiger die nogal wat vuile klusjes opknapte voor gangsterbaas Shawn Maguire (Ed Harris). Vuil, zoals het genadeloos afknallen van tegenstanders en verraders. Conlon en Maguire kennen elkaar al lang en hebben veel respect voor elkaar. Meteen de reden dat Maguire Conlon nog steeds tolereert nu hij zijn dagen slijt met dronken lanterfanten. Maguires zoon Danny (Boyd Holbrook) wil het voormalig imperium van zijn vader overnemen, maar daar is Shawn niet mee gediend. Hij weigert pertinent om zijn zoon te steunen in een plan om de drugs van een paar Albanese drugsmokkelaars binnen te smokkelen via zijn connecties in de transportsector. Wat Danny in nauwe papieren brengt, daar de drugdealers hun voorschot terug willen. Danny is niet van plan om dat geld terug te geven.

Door een ongelukkig toeval raken Jimmy en zijn zoon Mike (Joel Kinnaman) betrokken bij de plannen van Danny. Om het leven van zijn zoon te redden ziet Jimmy zich genoodzaakt om Danny neer te schieten. Het mag dan al geen peis en vree geweest zijn tussen Shawn en Danny, familie blijft familie. Jimmy vraagt Shawn om het leven van Mike te sparen, daar hij niets te maken heeft met de dood van Danny. Een aanbod dat Shawn weigert: eer tussen boeven of niet, Shawn laat weten niet te zullen rusten vooraleer Jimmy zelf zijn eigen zoon verliest.

“Run All Night” is geschreven door Brad Ingelsby, en die leverde eerder het script af van “Out Of The Furnace”, een min of meer gelijkaardige actiethriller die draaide rond familie-eer en vergelding. Een hoogvlieger was die door Scott Cooper geregisseerde redneckprent niet, en “Run All Night” is eigenlijk ook niet al te memorabel. De scenario-opbouw heeft nochtans potentieel, en de eerste scènes tussen Neeson en Harris doen het beste verhopen voor wat nog moet volgen. Ergens halverwege stuikt het kaartenhuis echter in elkaar: eens Neeson en Kinnaman hun nogal overdadig in de verf gezette vader-zoongrieven hebben bijgelegd en als team op de vlucht slaan, krijgen de clichés slordig vrij spel. Bovendien neemt Ingelsby de rare beslissing om de finale confrontatie tussen Neeson en Harris niet tot op het eind te bewaren, maar in de climax te gaan voor een confrontatie met een vrij generiek en banaal uitgetekend bijrolpersonage, vertolkt door Common.

De naar Hollywood uitgeweken Spaanse regisseur Jaume Collet-Serra laat het niet aan zijn hart komen en gooit zich voluit op de vele actiescènes. Dat het klikt tussen hem en Leeson is geen geheim: dit is hun derde samenwerking op vrij korte tijd – eerder sloegen ze de handen in elkaar voor “Unknown” en “Non-Stop”. Van dat trio is “Run All Night” het minst verrassend en het meest stereotiep. Aan Neeson ligt het niet: of je nu fan bent van de man of niet, feit is dat hij goed gedijt in actievolle omgevingen. Maar dat redt ditmaal de meubelen niet: Collet-Serra mag dan wel een betere regisseur zijn dan Pierre Morel en Olivier Megaton, na het eerste uur raakt “Run All Night” in ademnood, met als resultaat een vehikel dat niet substantieel beter of slechter is dan het “Taken”-drieluik waarmee Neeson het actiegenre enterde.