“How Deep Is Your Love” willen de Bee Gees weten. Wat we hier bij Filmfreak – al dan niet meehummend met “I know your eyes in the morning sun” - vooral willen weten is hoe diep de schuif is waarin Luc Besson en zijn vaste schrijfpartner Robert Mark Kamen – de bedenker van “The Karate Kid”-franchise – blijven putten om steeds opnieuw met een bare bones actieclichéschrijfsel op de proppen te komen. ‘t Zal in elk geval diep zijn, maar avonturen voor hun schot in de roos-held Bryan Mills zouden er niet meer in liggen. “It Ends Here” is de tagline van “Taken 3”, en het valt te hopen dat het waar is.

In 2008 bracht het jarentachtigachtig actievehikel “Taken” – geregisseerd door Pierre Morel – wereldwijd 227 miljoen dollar op. Een film die twintig jaar eerder perfect op maat zou geweest zijn voor Stallone, Schwarzenegger of andere Vandammes. En nu ging zowaar ‘karakteracteur’ Liam Neeson met de testosteronpluimen lopen in een eenvoudig gestructureerd verhaaltje waarin een voormalige CIA-agent in Parijs op zoek gaat naar zijn ontvoerde dochter (Maggie Grace). Met 227 miljoen koop je heel wat boterhammen met dikke lagen beleg, en dus was het alles behalve een verrassing dat Luc Besson groen licht gaf voor “Taken 2”. Die volgde in 2012 en deed het nog beter met een wereldwijde opbrengst van 376 miljoen dollar: veel gegadigden die wilden zien hoe Neeson ditmaal in Istanbul op zoek ging naar zijn ontvoerde vrouw (Famke Janssen). Neeson liet daarna even doorschemeren dat er geen derde “Taken” zou volgen, maar uiteindelijk kwam die er toch – zij het wel met de “belofte” dat de franchise/trilogie daarmee wordt afgerond.

En dus trekt Liam Neeson voor de derde keer Mills’ knok- en schietschoenen uit om zijn gezin te beschermen. Daar Neeson geen zonen of ouders heeft om te laten kidnappen, wordt er ditmaal niemand ontvoerd. Maar wel vermoord. En Neeson blijkt hoofdverdachte nummer een. Meer “Framed” dan “Taken” dus. De lenig lopende Liam gebruikt al zijn resources en reserves om de breed karikaturaal uitgetekende “russkie” snoodaards op te jagen, terwijl hij zelf op de hielen wordt gezeten door de troepen van politie-inspecteur Dotzler (Forest Whitaker). Wiens karaktertrekken worden gedefinieerd door een elastiek dat hij veelvuldig ronddraait en een schaakstuk dat hij steeds bij zich draagt. Wie heeft er Freudiaanse psychologie nodig als het zo ook kan ?

“Taken 3” is wegwerpcinema van het zuiverste water. Enkel gebotteld omdat de vorige twee succesvol waren en omdat het grote publiek Neeson lust als actieheld. Getuige daarvan het succes van “The Grey” en “Non-Stop”. Al is het niet allemaal goud wat blinkt, getuige het achterophinken van “A Walk Among The Tombstones”. Ergens siert het Besson en Kamen dat ze het radarwerk van “Taken” en “Taken 2” niet slaafs volgen. Wat ze in de plaats serveren is echter even opgewarmde kost: intrinsiek inwisselbaar met zowat elke andere standaardwraakthriller en mak en flets ingeblikt door Besson-huisregisseur Olivier Megaton. De actie staat niet eens op het voorplan, de voorkeur ging naar de thrillermechanismes uit het “man op de loop”-genre. De doelgroep daarvoor mag blijkbaar niet al te snugger zijn, daar op het eind “cruciale” plotpunten zowaar twee keer met hand en tand worden uitgelegd: een keer door Neeson aan de opperslechterik en dan nog een keer door Whitaker aan Neeson. Kwestie dat iedereen de plot kan navertellen waarschijnlijk.

Toch is “Taken 3” niet de slechtste titel uit Bessons actiecanon. Wat op zich een kleine verdienste is: Neeson en Whitaker mogen dan al slaapwandelend de puntjes verbinden, ze zijn professioneel genoeg om het geheel al dan niet bewust easy going te houden. Knipogen die tot op zekere hoogte werken, maar de meubelen niet kunnen redden. Wat misschien wel had gekund indien Megaton meer regelmatige stops aan de adrenalinepomp had ingebouwd.