“Who’s Afraid Of The Big Bad Wolves ?”  Behalve de drie biggetjes, ook de zeven potige manspersonen die het hier tegen een roedel grijze wolven moeten opnemen. “The Grey” is meteen de beste film van Joe Carnahan, en het is op zich al een heus mirakel dat de man (na het potige “Narc” op de dool geraakt met het hersenverlammend slechte “Smokin’ Aces” en het halfbakken “The A-Team”) nog een prent in zich had waar eigenlijk weinig op aan te merken valt. Hetzij misschien een ietwat te grote dosis huis-, tuin- en keukenfilosofie en een iets te ambitieus einde.

“The Grey” is meegeproduceerd door Ridley en Tony Scott, en die zullen alvast niet te klagen hebben over de hoeveelheid potente actie die Carnahan hier tentoonspreidt. Oorspronkelijk zou Bradley Cooper de hoofdrol vertolken, maar toen die uiteindelijk forfait gaf nam Liam Neeson de rol over. Of hoe Carnahan blijkbaar graag blijft samenwerken met zijn acteurs uit “The A-Team”.

“The Grey” flirt openlijk met de klassieke actiecinema van potente regisseurs als Robert Aldrich. Zo is “Flight Of The Phoenix” niet veraf (op de locatie na weliswaar) in dit verhaal van een vliegtuig dat tijdens een sneeuwstorm neerstort in de onherbergzame sneeuwvlaktes van Alaska. De passagiers/overlevenden zijn op John Ottway Liam Neeson) na, allemaal olieboorders. Ottway boort niet naar olie, maar reist mee als jager om de mannen te beschermen tegen wolven en andere roofdieren. Niet meteen de meest appetijtelijke job op onze beproefde aardbol, maar Ottway kan de isolatie en confrontatie met zichzelf gebruiken nadat zijn vrouw overleed aan kanker. Uiteraard wordt hij na de crash nog meer met zichzelf geconfronteerd. En blijkt dat zijn zelfvernietigingsneigingen het onderspit delven wanneer hij de keuze krijgt tussen opgeven of zijn leven tot op de laatste snik te verdedigen.

Daar Ottway als jager meer affiniteit heeft met overlevingstechnieken dan de andere overlevenden, beschouwt hij zichzelf na de crash wat als de leider van het zevental overlevenden. Iets waar niet iedereen mee akkoord gaat (zo gaat dat nu eenmaal in machocinema), maar al snel blijkt dat Ottway wel degelijk de juiste man op de juiste plaats is. Het vliegtuig stortte immers neer in het jachtgebied van een roedel hongerige en jaaggrage wolven en het duurt niet al te lang vooraleer een paar van de olieboorders in stukken van elkaar worden gereten. Waardoor meteen alle elementen voor een klassieke mens vs. dier-thriller op hun plaats liggen.

Carnahan nam de film volledig op in Brits-Columbia en voorzag alles van een ijzige, dreigende sfeer: de wolven komen zelden volledig in beeld, maar de combinatie van secuur getimede geluidseffecten, computereffecten, echte wolven en animatronics van Howard Berger en Robert Kurtzman (KNB EFX Group) toont eens te meer dat goede suggestie het begin is van alle werk. In een poging het een en ander toch te duiden krijgt Liam Neesons personage alsnog een voorgeschiedenis mee, maar die korte flashbacks waarin hij de dood van zijn overleden vrouw verwerkt zijn eerder voetnoten die Carnahan stijlvol sudderend in het geheel integreert. Ze verhinderen niet dat “The Grey” een met een scherpe snee gefilmde oerklassieke avonturen-/overlevingsprent is: best te bekijken met een muts, wollen wanten en een doos Frolic binnen handbereik.