Neen, ze zijn bij Disney vooralsnog niet van plan om de starwarsfielen tegen de schenen of onder het achterwerk te schoppen. Vorig jaar sloot “Episode VII: The Force Awakens” netjes aan bij George Lucas’ mythologie, en met “Rogue One”  krijgen we een alleenstaande prequel die eigenlijk perfect voor “Episode III 1/2”  kan doorgaan en exact stopt waar “A New Hope” destijds begon. Eerbied hebben voor de originelen en tegelijkertijd toch het universum uitbreiden: het is een combinatie die door de fans wereldwijd omarmd wordt – iets wat van Lucas’ eigen uitbreiding (“The Phantom Menace”,”Attack Of The Clones”, “Revenge Of The Sith”) nauwelijks kan worden gezegd. Hoera voor de nieuwe retro-“Stars Wars”-aanpak dan maar? Uiteraard.

Het was eigenlijk visuele effecten-supervisor John Knoll die aanvankelijk met het idee van wat “Rogue One” zou worden voor de dag kwam. Hoe kregen de rebellen de grondplannen voor de Death Star destijds in handen, was de vraag die hij zich stelde toen hij de openingstitels las van de originele “Star Wars”. Een vraag waar volgens hem een film inzat, maar George Lucas toonde zich niet geïnteresseerd. Kathleen Kennedy – die voor Disney de rechten van “Star Wars”  en Lucasfilm behartigt – wist dat wel en zag in het antwoord op die vraag een ideaal uitgangspunt voor de eerste “Star Wars”-prent zonder episode in de titel en zonder Ewoks in de cast.

“Rogue One” opent een nieuw blik personages, maar zorgt tegelijkertijd voor slimme bruggen met het popcornmeesterwerk uit 1977. Zo flirt componist Michael Giacchino open en bloot met John Williams’ iconische score die tijdens de eindgeneriek nog eens in vol ornaat te horen is, maakt Darth Vader zijn opwachting met het stemgeluid van James Earl Jones, en kwam Peter Cushing zelfs speciaal uit zijn graf gekropen om opnieuw Grand Moff Tarkin te vertolken. Nostalgisch kippenvel verzekerd. En dan zijn er nog die gigafabuleuze finale seconden … fancatering die ervoor zorgt dat de mindere plotmomenten – inclusief nogal wat personages die nauwelijks zijn uitgewerkt – netjes en gezwind met de mantel der decemberliefde worden bedekt.

Op zich verschillen de machinaties niet veel van “A New Hope”: waar Lucas de eerste film opbouwde rond het Keizerrijk dat de rebellen op de hielen zat, draait het hier rond de rebellen die het Keizerrijk infiltreren om de plannen voor het gevreesde superwapen Death Star te pakken te krijgen. Wat we leren: dat Luke Skywalkers zegetocht er enkel kon komen door de inzet van een garnizoen ongehoorzame rebellen onder leiding van Jyn Erso (Felicity Jones). Een (alweer) kranige meid die trouwens een persoonlijke reden heeft om het Keizerrijk een hak te zetten, daar ze de dood van haar moeder op hun geweten hebben en ze haar vader (Mads Mikkelsen) hebben verplicht mee te werken aan de ontwikkeling van de Death Star.

Na een planeethoppende en niet altijd even gefocuste opbouw trekt “Rogue One” uiteindelijk alle registers open, met als hoogtepunt een omvangrijke lucht- en landclash boordevol iconische voertuigen en ruimteschepen die moeiteloos de hartspieren van iedere jonggebleven blockbustergabber beroert. Al zouden die in een kritische bui kunnen argumenteren dat exploderende AT-AT’s minder origineel zijn dan ze te laten struikelen door hun poten met ijzerdraad in te pakken, edoch dit terzijde.

Gareth Edwards (“Monsters”, “Godzilla”) toont zich de juiste man op de juiste plaats om deze “Star Wars Story” in de juiste banen te leiden, zeker tijdens de strijdtaferelen. In hoeverre Edwards zijn eigen ding kon doen in de door producenten en adviseurs geleide legbatterij is een vraag die waarschijnlijk nooit volledig zal uitgeklaard zijn: het is geen geheim dat coscenarist/scriptdokter Tony Gilroy in de laatste rechte lijn een paar reshoots heeft geregisseerd op vraag van de producers. Wat er ook van zij: “Rogue One” vloekt kwalitatief niet met de eigengereidheid van Edwards’ twee vorige films en hij heeft dan misschien wel compromissen gesloten, zijn ziel heeft hij alvast niet aan de duivel moeten verkopen.