Goed nieuws: de zoveelste verfilming van het turbulente leven van de Britse middeleeuwse volksheld Robin Hood is niet de gevreesde slag in het water. Toch heeft het daar lange tijd naar uitgezien: zeker tijdens de begindagen van het project, toen het allemaal nog 'Nottingham' heette, en Russell Crowe een heldhaftige draai zou geven aan het personage van de sheriff van Nottingham. Origineel oogde het zeker, maar zelfs Ridley Scott zag al snel het hoge quatschgehalte van dit gegeven in, waarop hij en ingehuurde scenarist Brian Helgeland de film alsnog in een meer traditionele richting stuurden. Robin Hood mocht dus terug als held opdraven en de sheriff van Nottingham werd zelfs ei zo na uit de prent geschreven, getuige de weinige scènes waarin de snoodaard nog opdraaft.

Afgaand op de 'sturm und drang'-trailer ontstond ten huize Filmfreak vervolgens de vrees dat Scott daarop met een afdankertje van “Gladiator” en “Kingdom Of Heaven” voor de dag zou komen. Het tegendeel is echter waar: deze nieuwe “Robin Hood” is zelfs een intelligente actieprent te noemen. Het historisch kader is boeiend weergegeven, de interactie tussen de verschillende personages zit sterk in elkaar, en de kaarten die bekend zijn uit andere “Robin Hood”-films worden opvallend door elkaar geschud. Zo komt Richard Leeuwenhart ditmaal op het eind niet het mooie weer maken, maar ligt de stumper (vertolkt door Danny Huston) al na zowat een half uur met een pijl door de keel zieltogend op het canvas. Een genesis die door deze kronkels zowaar interessante cinema oplevert.

Het verhaal begint wanneer Robin (een alweer goed in het vechtersbazenvlees zittende Russell Crowe, in zijn vijfde samenwerking met Ridley Scott) als boogschutter in het leger van Richard Leeuwenhart strijdt. Hij deed zijn deel tijdens de kruistochten en moet nu met lede ogen toezien hoe de eens grote vorst zich een weg plundert door Frankrijk op weg naar Engeland. Het volk zit trouwens op Richards terugkeer te wachten, daar zijn jongere broer John (Oscar Isaac, ook te zien in het uitstekende “Agora”) er een potje van maakt en de troon vooral voor eigen geldgewin gebruikt. En dat is een brug te ver voor de Britse onderdanen die al diep in de teugel moesten tasten om de oorlogsmissie van zijn broer Richard te bekostigen.

In die woelige tijden probeert de koning van Frankrijk Engeland onder de voet te lopen, met de hulp van de dubbelspion Godfrey (Mark Strong) die de Britse adel opzet tegen John. De dood van Richard zorgt ook voor heel wat veranderingen in Robins leven: wanneer hij naar Nottingham reist ontdekt hij niet alleen zijn eigen afkomst, hij komt ook in contact met Marion Loxley (Cate Blanchett) en haar schoonvader Walter Loxley (waardig ouderdomsdeken Max Von Sydow) die hem in hun familie opnemen om niet al te verzwakt te ogen tegenover de belastinginnende troepen van John en Godfrey. Gaandeweg ontdekt Robin dat Nottingham (en bij uitbreiding geheel Engeland) gebukt gaat onder het juk van de vadsige koning en daardoor een makkelijk doelwit dreigt te worden voor de oprukkende Franse troepen. En dat kan hij – held zijnde – uiteraard niet zonder slag of stoot laten gebeuren...

Deze nieuwe avonturen van Robin Hood en zijn volgelingen kijken als historisch verantwoorde brok actie lekker weg. In het midden beginnen er iets teveel verhaaldraden door elkaar te lopen, maar uiteindelijk komt alles netjes samen bij het begin van de sage van Robin Hood (en een eventuele sequel). Qua aanpak, actieregie en zware retoriek leunt het een en het ander uiteraard ontzettend dicht aan bij Ridley Scotts andere actie-epossen, maar toch is dit geenszins het zwakke broertje. Wat niet wil zeggen dat dit de beste of leukst geanimeerde “Robin Hood”-film ooit is. Die eer blijft voor altijd en eeuwig (en nog een paar jaar erbij) weggelegd voor Michael Curtiz’ “The Adventures Of Robin Hood” uit 1938: nog steeds een onverwoestbare klassieker die bij iedereen (jong, oud, man, vrouw, blank, zwart, oranje, appelblauwzeegroen) de liefde voor de (Hollywood)film tsnunamigewijs in een onweerstaanbare vloedgolf laat losbarsten. Al mag Scott gerust de lauwerkrans voor interessantste “Robin Hood”-prent op de haardos draperen. En dat is toch ook een mooie verdienste.