South-Carolina, met zijn vrisrijke meren en zachtbruine stranden, is de woonplaats van het gezin Wingo. Vader Henry is behalve voor zijn verdiensten in de garnaalvisserij ook bekend om zijn dagelijkse driftbuien, en met dat laatste aspect hebben de kinderen Tom, Luke en Savannah het niet altijd even gemakkelijk. Bovendien legt moeder Lila zelden de juiste pleister op de wonde, en dat zorgt ervoor dat vooral Savannah en Tom met nogal wat emotionele problemen het volwassen leven moeten instappen.

Zelfs als vader van drie dochters moet Tom (Nick Nolte) een gezonde dosis cynisme raadplegen om het verleden (en het heden) van zich af te schudden. Savannah heeft het nog moeilijker met haar identiteit (vooral na de tragische dood van Luke) en ondernam dan ook reeds een aantal zelfmoordpogingen. De laatste daarvan vond plaats in New York, waar ze in behandeling was bij psychiater Susan Lowenstein (Barbra Streisand). Om het gesloten brein van zijn zuster open te wrikken, reist Tom tegen zijn zin af naar de grootstad om er te antwoorden op de vele vragen waar Lowenstein mee worstelt...

Dit is heel beknopt het uitgangspunt van de naar het schijnt succesvolle roman van Pat Conroy uit 1986. Barbra Streisand zag er alvast een uitstekend gegeven in om voor de tweede keer het regisseursembleem te dragen. Van haar eerste 'Directed by' etiket (Yentl uit 1983) herinner ik me alleen dat ik er ooit eens op een onbewaakte tv-avond mee in slaap gesukkeld ben. The Prince of Tides daarentegen is, waarschijnlijk tegen vele verwachtingen in, een zeer knappe film te noemen. De met flashbacks doorspekte structuur biedt meer mogelijkheden dan je op het eerste zicht zou vermoeden, en zelfs regiegewijs duiken de verrassingen als vroege zwaluwen uit de lucht.

Boven dit alles uit troont Nick Nolte in een verbluffende acteerprestatie. Hij maakt van Tom Wingo een sterk gekarakteriseerd personage, die zowel in de meest cynische als meer begripvolle momenten het onderste laagje van de acteerkan krabbelt. Best mogelijk dat Streisand zich een paar keer te ver op het pathetisch terrein waagt, maar zelfs op die momenten is er een sublieme Nolte die de film constant boeiend, mooi en accuraat houdt. Komt het alleen door zijn ijzersterke vertolking?

Is het omdat Conroy zijn roman voor het grootste deel zelf in scenariovorm goot? Zijn het de eerste lentekriebels, of komt het gewoon omdat Streisand eens niet zingt? Ik weet het ook niet, maar feit is dat ik nooit zou geloofd hebben dat ik tot twee keer toe in hetzelfde artikel zou aankondigen dat The Prince of Tides een mooie film is. En dat is bij deze toch gebeurd. Soms loopt het leven van een redactielid toch nog over rozen...