Geïnspireerd op ware gebeurtenissen staat te lezen in de marketingcodex van The Pope’s Exorcist, de prent daarmee in hetzelfde souterrain plaatsend als The Amityville Horror en The Conjuring. Voeg daar nog The Exorcist aan toe en je hebt meteen drie horrortitels die stijlmatig meer dan eens opduiken in dit brouwsel, dat in het laatste kwartier ook nog uitpakt met een finale die lijkt weggerukt uit een Marvelfilm.

Standvastig is The Pope’s Exorcist geenszins, en bruisen doet het ook niet echt. Maar op de campschaal scoort regisseur Julius Avery wel een paar doelpunten. Al heeft hij die vooral te danken aan Russell Crowe die met (ja ja) duivels genoegen de titelrol op zich neemt, op een Labretta rondsnort en af en toe eens cuckoo roept omdat er ook al eens mag gelachen worden binnen de bebouwde kom van het altaar.

Maar ware gebeurtenissen, niet dus. Het enige ware in de film is dat de door Crowe vertolkte Gabriele Amorth echt heeft bestaan. Amorth was een katholieke priester die in de herfst van zijn kazuifelcarrière werd benoemd tot de officiële exorcist van het Vaticaan en in die optiek enkel maar zeggenschap was verschuldigd aan de Paus Hemzelve. Een paus die in The Pope’s Exorcist niet met naam en toenaam wordt genoemd, maar een fictieve inkleuring krijgt door een nog monter ogende Franco Nero. Amorth voerde naar eigen zeggen meer dan zeventigduizend duivelsuitdrijvingen uit tijdens zijn carrière en schreef nogal wat van die zaken neer in diverse boeken waarvan er twee als officiële bronnen voor deze film worden geciteerd. Niet onbelangrijke kanttekening: de meeste van die duivelsuitdrijvingen – om niet te zeggen allemaal – waren eigenlijk behandelingen van geesteszieken of mensen met mentale psychoses.

Amorth was dus nooit getuige van erwtensoep overgevende tienermeisjes die oneerbare manoeuvres deden met kruisbeelden of hostieopwarmers. Wat meteen ook wil zeggen dat de twee exorcismezaken die in The Pope’s Excorcist opduiken pure fictie zijn en dus vooral gebaseerd zijn op onware gebeurtenissen waarvoor er – afgaand op de titelrol – al minstens vijf personen nodig waren om het allemaal tot een coherent geheel te kneden. Alhoewel het niet echt coherent wordt: meer dan een afleggertje van de reeds genoemde horrortitels is dit niet, en je kan er ook nog eens eender welke andere exorcismefilm tegenaan gooien.

Narratief is het een rommeltje, en Avery amuseert zich dan maar met het etaleren van nogal wat demonische gein en ongein zoals een door een duivel bezeten varken. En een al bij al fijne omkaderende plot waarin de centrale bezetenheid van een Amerikaans gezin dat neerstrijkt in een abdij in Spanje wordt gelieerd aan een duivels complot dat teruggaat naar de Spaanse Inquisitie, zodat de decorbouwers en propmakers van dienst ook nog een paar skeletten en kerkers in de mix kunnen gooien.

Dus ja, The Pope’s Exorcist is voor het overgrote deel een cuckoo film, maar dan helaas wel een die teveel leentjebuur speelt om echt een eigen smoel te hebben en nog helazer ook een die zelden tijd neemt om een dialoog echt te laten resoneren en er dan maar voor kiest om alles te laten voorbijrazen van de ene ‘evenementscène’ naar de andere. Daardoor roemloos strandend in het vlakke middenveld der middelmatigheid. Godsamme.