Vier titels voor hetzelfde verhaal dat over twee films wordt uitgesmeerd, dat is de cijfermatige rondedans die deze film omkadert. In 1991 regisseerde de Fransman Luc Besson (“Le Grand Blue”) zijn zelfgeschreven scenario Nikita, en deze film werd in Amerika uitgebracht als “La Femme Nikita”. Op beperkte schaal weliswaar, want weinigen zagen de film, behalve de producers die wel iets zagen in een veramerikanisering van het verhaal.

Die Amerikaanse remake werd in de thuisbasis als “Point of no Return” op het publiek losgelaten, in deze contreien noemt hij “The Assassin”. Het Amerikaanse verhaal volgt in grote lijnen Bessons origineel : een vrouwelijke junkie Nikita (hier Nina) raakt betrokken bij een overval op een apotheek en schiet een politieman neer. Na haar daad krijgt ze de keus om te sterven met een dodelijke injectie of om een opleiding te volgen bij een moordenaarsafdeling, een ondergrondse splintergroepering van de overheidsinstanties.

Nina kiest noodgedwongen voor de laatste optie, en na een zware training is de junkie van weleer getransformeerd in een verleidelijke doch dodelijke jonge vrouw die haar charmes gebruikt om haar slachtoffers te benaderen. Doch de tol van het doden eist zijn negatieve weerslag en Nina komt in conflict met haar opdrachtgevers...

Behalve van de nodige brokken actie moet dit verhaal het ook hebben van een menselijke aanpak (Nina wordt verliefd, maar moet haar identiteit verbergen, enz...). Bessons film moest het vooral hebben van een grauwe stilering, à la John Badham (“War Games”, “Stakeout”, “The Hard Way”) primeert de actiesetting. Waarom deze vlugge remake (amper twee jaar na het origineel) nu eigenlijk nodig is blijft een open vraag. Temeer daar het Amerikaanse scenario identiek is aan het Franse gegeven.

Het eerste deel lijkt zelfs op een beeld per beeld kopie van het Bessonverhaal. Enkel de finale climax is gewijzigd ingekleurd. Was die in het zo al niet erg overtuigende en gruwelijk overschatte Franse verhaal de definitieve finale fletse klap, hier is het wel een tikkeltje duidelijker uitgewerkt en is het bevrijdende slotbeeld tenminste geargumenteerd.
“The Assassin” is vooral de film van Bridget Fonda, die zich met interpretatie van Nina sterk profileert als actrice om naar uit te kijken, wat ook het geval was na het sterke “Single White Female”. Waarderingsgewijs volgt Badhams visie helaas die van Besson, en wordt er teveel aangemodderd in het weinig verrassende gegeven. Met Bridget Fonda als hart en ziel van de prent is het echter heerlijk dreggen.