Grootser, spectaculairder, vervelender. In een notedop de drie kenwoorden die deze sequel onderscheiden van Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl die in 2003 de commerciële wateren enterde. En met succes, want wereldwijd bracht die film, enkel nog maar in de bioscoop, meer dan 600 miljoen dollar op. Er is al voor minder 'meer van hetzelfde' in Hollywood geroepen. Producent Jerry Bruckheimer verzamelde dus meteen de cast en crew voor twee vervolgfilms die gelijktijdig werden opgenomen. Om meteen zeker te zijn van twee succesvolle sequels, worden deel 2 en 3 met een cliffhanger aan elkaar gelast. Het blijven slimme jongens, daar in Hollywood.

'Meer van hetzelfde', we zeiden het al. Dus krijgen we in Dead Man's Chest opnieuw een spookschip met een (on)dode bemanning die het Captain Jack Sparrow en co knap lastig maken. Waren het in de eerste film nog duellerende skeletten, ditmaal zijn het viscreaturen van allerlei graat. Hun leider: Davy Jones, die als kruising tussen octopus en krab al eeuwen de wateren onveilig maakt aan boord van het spookship 'The Flying Dutchman'. Zijn crew bestaat uit mannen die een openstaande schuld aan hem niet konden inlossen, en in ruil daarvoor hun ziel verloochenden. Een lot dat ook Jack Sparrow staat te wachten, want hij kreeg destijds het schip 'The Black Pearl' in ruil voor zijn ziel/leven. Uiteraard wil Sparrow zijn ondode lot ontlopen, en wanneer hij ontdekt dat Will Turner hem op de hielen zit om zo zijn geliefde Elizabeth Swann te redden van ophanging, heeft Sparrow meteen degene gevonden die willens nillens en geheel onwetend zijn plaats kan innemen.

Op zich is Dead Man's Chest de natte zoutwaterdroom voor iedereen met een voorliefde voor grootschalig Hollywoodtainment. Actie en avontuur, komedie en spektakel, hand in hand gaand met eersteklas speciale effecten en een fikse dosis fantasie. De nadruk ligt bijna volledig op CGI-effecten. De reusachtige inktvis 'De Kraken' mag maar liefst drie keer uit zijn computeromhulsel komen, en ook de volledige crew van 'The Flying Dutchman' is uit een pixelschoot ontsproten, inclusief Davy Jones. Bill Nighy (internationaal bekend geworden dankzij zijn rol van drankorgel/rockster op retour in Love Actually) hoefde zo niet elke dag geschminkt te worden om te transformeren in de schrik der zeven wereldzeeén. Net als Andy Serkis in Lord Of The Rings 2 & ....3 en King Kong moest hij acteren met digitale herkenningspunten om zijn mimiek en bewegingen in postproductie te zien transformeren in een fictief figuur. Knap gedaan, daar niet van, en misschien het bewijs dat Hollywood (hopelijk) altijd nog wel een stukje mens gaat nodig hebben om een digitaal persoon tot leven te roepen.

De echte acteurs doen hun best om weerwerk te bieden aan de digitale hocus-pocus, maar hun karakters zijn en blijven eendimensionaal. Johnny Depp is nog steeds leuk als Captain Jack, maar hier en daar wordt toch ook duidelijk dat zijn gebaren en oneliners nogal nadrukkelijk worden gebruikt om een goedkope lach te ontlokken bij het publiek, zonder dat het verhaal er een jota mee opschiet.
Het repetitieve scenario is trouwens de reden dat deze film niet echt de rollercoaster is die de marketingmachine pretendeert. In plaats van recht op doel af te gaan, blijft het verhaal veel te vaak stuurloos ronddoberen, en lijkt het wel alsof scenaristen Ted Elliott en Terry Rossio (Aladdin, Shrek, The Mask Of Zorro) zelf geen idee hebben waar ze nu eigenlijk naar toe willen. Het eerste deel is een rommeltje, en wordt afgesloten met een vrij geestige passage op een kannibaleneiland, maar het gevolg is dat het verhaal na een uur nog steeds niet echt uit de startblokken is geschoten.

Misschien dat de waarde van Dead Man's Chest pas duidelijk is nadat we in mei 2007 het derde deel At World's End kunnen bekijken. Want ondanks alle rare bokkesprongen en verhaaltechnische inzinkingen zorgen Bruckheimer en de zijnen wel voor een slimme cliffhanger en dito brugje naar het derde deel, dat zich voor het grootste deel in Singapore gaat afspelen (en waar Chow-Yun Fat kaperkapitein van dienst is). Maar deze eerste sequel, hoe inventief en popcornesk het ook oogt, laat ons helaas voor het grootste deel op onze rumhonger zitten. Argh argh.