Meg Altman (Jodie Foster) leeft gescheiden van haar echtgenoot en is genoodzaakt een ander onderkomen te zoeken voor zichzelf en haar dochtertje Sarah (Kristen Stewart). Ze verkiest te blijven wonen in Manhattan, wat overigens niet zo ver weg is van haar ex Stephan Altman. Op een dag bezoekt ze een enorm huis dat haar wordt voorgesteld als dé plaats bij uitstek om zich te vestigen : een gigantisch herenhuis met hoge kamers, kale muren, veel te grote en bijzonder ongezellige ruimtes, een enorm gebouw waar Sarah aardig wat tijd nodig heeft vooraleer ze overal eens is langsgereden met haar 'steps'. Ieder redelijk denkend mens zou hiervoor bedanken (en dan hadden we het nog niet over de vraagprijs), maar een Amerikaan is nog geen Europeaan en dit gebouw wordt daar gezien als een buitenkansje (zo'n huis kan je nergens anders vinden in Manhattan...), dus Meg betrekt kort na haar snelle beslissing haar nieuwe onderkomen. Al gauw blijkt de Panic room (in de film vertaald als schuilkelder) een belangrijke rol te gaan spelen in de gebeurtenissen die hierop volgen... De kamer in kwestie is volledig opgetrokken in gewapend beton, voorzien van een telefoonlijn die onafhankelijk werkt van de gewone aansluiting, een afzonderlijk ventilatiesysteem, een wand vol met monitors die in verbinding staan met een aantal bewakingscamera's waarmee ieder hoekje van het huis kan gezien worden en... last but not least, afgesloten van mogelijke indringers door middel van een stevige onverwoestbare stalen deur waar dus ook al geen doorkomen aan is. In de kamer zelf zijn ook nog een aantal spullen ondergebracht die een verblijf voor een langere periode moeten mogelijk maken...

Een 'panic room' is een fenomeen dat in Amerika vrij 'in is en op verzoek van de bewoner kan worden gebouwd. Zo'n kamer(tje) is dé manier voor de Amerikaan in kwestie om met zijn onveiligheidsgevoel overweg te kunnen en weerstand te kunnen bieden aan mogelijke indringers, Armageddon-toestanden, enz... De beschikking hebben over zo'n ruimte is voor sommigen zelfs zo belangrijk, dat men voor zo'n stek in huis die een woesteling met een baseball-bat of een automatisch 9mm-machinepistool gegarandeerd buitenhoudt, tot 100.000 $ ophoest...

Oscar-winnares Jodie Foster (The Accused en Silence Of The Lambs) is met dit Panic room toch wel voor een stuk terug van weggeweest (Anna and the King moet zowat het laatste zijn dat we van haar hebben gezien) en zet een sterke prestatie neer in deze beklemmende kat-en-muis-thriller. Kirsten Stewart (Sarah) is een eerder nieuw gezicht, ze blikte onlangs nog The saftey of objects in met Glenn Close en Dermot Mulroney. Dwight Yoakam (Raoul) was voor hij zich op de filmbusiness stortte, bijzonder actief in de wereld van de country-muziek (jawel, de man met de cowboyhoed...), ondanks het succesvol afronden van zijn acteerstudies. Zijn eerste rol in een 'grote film' was die in Red Rock West in 1992, maar hij was ook te zien in ondermeer Billy Bob Thornton's Sling Blade. De dag van vandaag blijft hij echter actief op beide vlakken, muziek én film dus...

Jared Leto staat in ons geheugen gegrift voor zijn rol in het onwaarschijnlijke, verbluffende Requiem For A Dream van Darren Aronofsky.. En om het rijtje van 'bad guys' af te maken dienen we ook nog Forest Whitaker te vermelden. Naast acteren (The Crying Game, Species, Platoon) zat hij ook al op de regisseursstoel (Waiting To Exhale). Regisseur David Fincher (Seven, Fight Club) die destijds zijn regiedebuut maakt met Alien3 is er wonderwel in geslaagd de kijker een kleine twee uur op het topje van zijn stoel/ zetel te houden en de nagelbijters onder hen even lang te laten knabbelen en sabbelen. Een niet voor de hand liggend resultaat als je weet dat de film (inderdaad) zich enkel afspeelt in het huis in Manhattan (weliswaar zeer groot, maar toch...), inbegrepen de 'panic room' uiteraard...

Het enorme succes van de film in de States (weken op nummer 1 aan de Amerikaanse box-office daar) houdt in dat een massa Americanos al werd geconfonteerd met de pro en contra van zo'n panic room en ongetwijfeld de veiligheid van zo'n duur en ontoegankelijk toevluchtsoord gaan relativeren. Maar dat zal Fincher en co natuurlijk een zorg wezen, ze hebben een beresterke thriller afgeleverd en daar was het hen natuurlijk om te doen...