My name is Norbit Albert Rice, and I was an orphan, zo steekt Eddie Murphy in voice over van wal in zijn nieuwste komedie. Eigenlijk had hij graag verteld hoe dol zijn ouders wel op hem waren maar zijn levensverhaal is een stuk triester. Het begint voor de kleine Norbit met een flinke rolpartij wanneer hij uit een auto gegooid wordt ter hoogte van het 'Golden Wonton Restaurant and Orphanage'. Je merkt aan de naam dat de uitbater van dit restaurant dat tevens fungeert als weeshuis, van Oosterse origine moet zijn en krijgt het vermoeden bevestigd wanneer mijnheer Wong het zoveelste kind op rij van straat raapt. Alleen is hij nogal sceptisch over de mogelijkheid het kereltje op korte termijn kwijt te raken wanneer hij ziet dat het deze keer weer om zo'n lelijkerd van een zwarte baby gaat.

Hierna gaat het verhaal in vertelstijl heel snel verder. Norbit leert er de mooite Kate kennen, de twee kunnen het heel goed met elkaar vinden, trouwen als kind onder de boom die er in de buurt staat, maar een tijd later komen pleegouders Kate afhalen. Norbit krijgt het als kind flink lastig en de pesterijen op school zijn niet van de minste. Wanneer hij op een dag door drie leeftijdsgenoten in elkaar wordt geslagen wordt hij 'gered' door Rasputia, een flink uit de kluiten gewassen 10-jarige studente die qua volume al in de buurt komt van een klein nijlpaardje.
Na in sneltreinvaart door het jonge leven van Norbit te razen eindigt de introductie van Norbit met de dag waarop hij met Rasputia voor het altaar staat. Rasputia is ondertussen uitgegroeid tot een zwarte vrouw die niet alleen een lelijke kop heeft en een onmogelijk karakter, maar zoveel vet heeft zwabberen dat het een verschrikkelijk onrustwekkend cijfer moet geven wanneer je het zou in je hoofd halen om van deze gigantische klomp vet een body mass index te berekenen.
Maar Norbit die onder enige druk zijn ja-woord gaf (Rasputia komt uit een familie met veel broertjes waar je echt geen ruzie mee wilt maken) doet zijn uiterste best om de beloften die hij voor het altaar maakte ook écht na te komen. Hij maakt al snel deel uit van de 'firma' van Rasputia en haar broers - de Latimore Construction Company - en mag er naar ieders pijpen dansen.
Niet gemakkelijk wanneer hij op een dag zijn Power Tap-leraar tussen de lakens vindt met vrouwlief, hij korte tijd hierna zijn oude 'vlam' Kate tegen het lijf loopt én na een tijdje duidelijk wordt dat men het restaurant - annex weeshuis - waar hij toch in zekere zin is opgegroeid een andere bestemming wil geven die nog maar weinig met eten en wezen te maken heeft.

Eddie Murphy stond samen met zijn broer Charles Murphy in voor het scenario van Norbit. Vreemd genoeg haalden ze de basis voor hun verhaal op het internet toen ze er op beeldmateriaal botsten van een vrouw die op straat een gevecht aangaat met haar doodbrave man die wel beter verdient dan op straat vernederd en afgemaakt te worden door zijn echtgenote.
Vanaf het ogenblik dat beslist werd dat Eddie Murphy maar liefst drie personages voor zijn rekening zou nemen stond vast dat men voor de make up een topper moest in huis halen. Die werd gevonden in zesvoudig (!) Oscar-winnaar Rick Baker (How the Grinch Stole Christmas, Men in Black, The Nutty Professor, Ed Wood, Harry and the Hendersons en An American Werewolf in London). Rick Baker is iemand die niet zo gauw tevreden is dus vroeg (en kreeg) hij negen maand tijd om de personages klaar te stomen.
Een zwarte, Westerse acteur van middelbare leeftijd 'omvormen' tot een oude man van Aziatische origine is niet iets wat in een handomdraai geregeld is natuurlijk. Hetzelfde kan gezegd worden van Rasputia, 'haar' gezicht bestond uit maar liefst negen stukken die gemaakt werden uit een soort latex die hierna overschilderd werden met de gewenste huidskleur en elke dag opnieuw op een minitieuze manier op Eddie Murphy's gezicht werden aangebracht (een klus die elke keer twee uur in beslag nam !). Nog sterker was het prepareren van 'Mijnheer Wong'; daarbij werden elf stukken gebruikt met een 'bevestigingstijd' van maar liefst drie en een half uur ! Om twee Murphy's samen in één scène te doen verschijnen koos men de ene keer voor de gekende split screen techniek, een andere keer voor een 'Green Screen' aanpak waarbij het personage in kwestie achteraf in een scène wordt gemonteerd. Maar ook het vervangen van het het hoofd of het gezicht door een ander is iets wat vlotjes werd toegepast bij het maken van Norbit. Zoals U zult merken, ook al met succes.

Als er iets wat je Eddie Murphy niet mag verwijten dan is het wel dat hij geen variatie in zijn werk voorziet of creatief omspringt met de mogelijkheden die een filmrol hem bieden. Dat kan je nogal ruim interpreteren (vergelijk maar eens het ernstiger werk à la Dreamgirls met deze rol bijvoorbeeld) maar ook binnen eenzelfde film maakt de komiek het zich niet altijd gemakkelijk. Zo slaagt hij er in om met succes maar liefst drie personages te vertolken in Norbit en hij doet het op een manier dat maar weinig kijkers (die deze bioscooprecensie niet hebben gelezen natuurlijk) het door zullen hebben (de peuter met fopspeen die aanvankelijk door zijn mama op de arm wordt binnengedragen en even later door oma verteld wordt dat maman va chercher des bonbons en de film hierna, zelfs mét snoep, verziekt door te kwebbelen, af en toe te krijsen en wandelinkjes te maken tussen de rijen bioscoopzetels even buiten beschouwing gelaten).