Toen de nominaties werden bekendgemaakt voor de Oscars vorig jaar waren de vewachtingen nogal hoog gespannen wat de film “Dreamgirls” betreft. Jamie Foxx had al genoeg filmprijzen op zijn CV vermeld staan om als commerciële filmtroef uitgespeeld te worden. Beyoncé Knowles is/was een populaire zangeres die naast zingen ook mocht acteren in de film waardoor de makers zich ook al verzekerden van een aantal toegangstickets dat gelijk zou zijn aan de grote hoeveelheid aan Beyoncé-fans.

En dan was er tenslotte nog Eddie Murphy. Om eerlijk te zijn al jaren geen belangrijke referentie meer, laat staan een garantie voor kwaliteit op het witte doek – zijn aanwezigheid in films als “The Haunted Mansion” en “The Adventures of Pluto Nash” hebben er voor gezorgd dat hij hopeloos vastliep in carrière-drijfzand. Misschien kon de zwarte acteur de nieuwsgierigheid wel prikkelen van de kandidaat-bezoekers…

UIP/Paramount mocht de trompetten in de kast laten na de prijsuitreiking want er werden slechts twee Oscars verzilverd (eerder kreeg men al 3 Golden Globes voor de film…). Maar dat betekent niet dat de film van Bill Condon daarom een teleurstelling is, verre van. Eddie Murphy toont zich op een manier zoals we hem nog niet eerder zagen (ernstig, zingend, dansend en entertainend tegelijkertijd), Beyoncé doet wat van haar wordt verwacht, Jamie Foxx is gewoon Jamie Foxx maar dé ster van de film is zonder de minste twijfel Jennifer Hudson. Zij steekt met kop en schouders boven de rest uit. Zij zingt de sterren van de hemel en heeft een présence en uitstraling die we van een relatieve nieuwkomer helemaal niet hadden verwacht. De scène waarin ze zich na een periode van afwezigheid aanbiedt bij een repetitie waarbij haar vervangster plots opdaagt en alle aanwezigen op een verbluffende manier imponeert met een briljant optreden is een rake klasseflits en meteen het hoogtepunt van de volledige film.

Ook al verrassend is dat de film op het vlak van genre hafweg een andere richting kiest. Wat begon als een vrij energieke, typische muziekfilm gaat heel verrassend over in een onmiskenbare musical… Tekstjes worden niet langer opgezegd, emoties, frustraties en gedachten worden elke keer weer muzikaal vertaald.

Bij het bekijken van “Dreamgirls” zijn de gelijkenissen met muzikale grootheden van vroeger zo voor de hand liggend dat we ons de vraag stellen wat het verschil zou geweest zijn mocht dit specifiek(er) (auto)biografisch geweest zijn. The Dreamettes/Dreams zijn The Supremes, de Diana Ross-look en –gelijkenis ligt er in een bepaalde scène vingerdik op, Eddie Murphy is in een optredentje zo heel erg James Brown dat het niet meer schoon is (“Jimmy got Soul”, snap je ?) en het groepje van jeugdige zwarten klinkt niet alleen heel erg Jacksons, voor sommige kijkers zou dit evengoed een archiefbeeld kunnen zijn van Jermaine, Michael en de rest van de Jackson-bende.

“Dreamgirls” moet het dus vooral hebben van de muziek, het zal niemand verbazen. Jennifer Hudson is alvast één reden om de film opnieuw te bekijken. De extra’s misschien ook want wie nog niet genoeg heeft van al die liedjes, die krijgt er maar liefst 12 'nooit eerder vertoonde uitgebreide muzieknummers' bovenop. Alstublieft.