Pluto Nash fronst de wenkbrauwen, het niveau van entertainment op de maan in het jaar 2087 is niet meer wat het vroeger was op moeder Aarde. Hij zit alleen aan een tafeltje en luistert naar het valse stemgeluid van een kerel in een kilt én met bontgekleurde kousen. Echt goed loopt die kerel zijn handeltje niet, want even later komen enkele slechteriken op bezoek die hun twee en een half miljoen dollar komen terugvragen die de mislukte muzikant jaren geleden heeft geleend en waarvan hij de eerste dollar nog moet terugstorten... Pluto Nash kan door zijn welbespraaktheid nog net vermijden dat een flesje (batterij)zuur in de trechter wordt gegoten die men ondertussen al in Tony Francis' mond heeft geduwd...

Nash wordt de nieuwe uitbater van de club, herdoopt die tot 'Club Pluto' en bouwt die uit tot één van de meest succesvolle op de maan. Maar hij komt een tijd later ook in de problemen wanneer hij weigert om de zaak te verkopen aan Mogan. Die is op pad gestuurd door de mysterieuze Rex Crater, die vastbesloten is om alles wat op de maan te vinden is waarmee geld kan verdiend worden, te controleren en te beheersen. Het lijkt erop alsof Pluto niet te veel weerwerk kan bieden, weinig mensen willen hem steunen en van Bruno, een volledig voorbijgestreefde robot moet hij ook al niet te veel verwachten...

Eddie Murphy is niet langer de troef die hij vroeger is geweest. Toen betekende de aanwezigheid van zijn naam op de affiche alleen al volle geldlades bij het afsluiten van de bioscoopkassa's. We hebben het vooral over de Beverly Hills Cop-periode en, maar dan al in veel mindere mate misschien ook nog 48 Hours en Harlem Nights. Murphy is dus niet langer de trekpleister met 'volle zalen-garantie' en het verbaast ons niet echt hem in een film als Pluto Nash terug te vinden. Hetzelfde kan gezegd worden van Randy Quaid, die hier de rol speelt van een verouderde robot die ondanks zijn hoge leeftijd en voorbijgestreefde technologie nog steeds ten dienste van zijn baasje staat. Nochtans heeft Quaid talent: hij werd ontdekt toen hij studeerde aan de Universiteit van Houston, wat leidde tot zijn rol van Lester Marlow in de met een Oscar genomineerde The Last Picture Show (met Cybill Shepherd), ook al duidelijk een ander niveau...

Peter Boyle, Jay Mohr, Luis Guzman, Pam Grier en John Cleese zijn van die namen die je in een film als Pluto Nash zou kunnen verwachten en je wordt op dit vlak ook al niet bedrogen... Pluto Nash werd geregisseerd door Ron Underwood, die in 1990 zijn langspeelfilm-debuut maakte met Tremors en later bewees met City Slickers dat komedies maken hem ook wel lag. Underwood zegt met Eddie Murphy 'een genie en een ongelooflijk getalenteerde acteur' in zijn film te hebben en vervolgt met "Pluto Nash is een actie-komedie en Eddie Murphy is de koning van dit genre". Persoonlijk hadden wij liever het gebruik van de verleden tijd gezien in deze context...

Je merkt dat ons enthousiasme voor Pluto, noch Murphy in deze rol, bijzonder beperkt blijft. Na Showtime en nu dit Pluto Nash lijkt de kans bijzonder klein dat Eddie Murphy nog een komedie zal/kan maken die een vergelijking met zijn niveau van vroeger mogelijk maakt.