Altijd een beetje jammer wanneer een film met het potentieel om met drie gezonde sterren naar de horizon te rijden zo ergens rond het half uur begint te stagneren en aan de eindmeet finaal het noorden lijkt te zijn kwijtgespeeld. Nomads, het regiedebuut John McTiernan is er zo eentje.

Arnold Schwarzenegger was zijn kompas alvast niet kwijt: op basis van Nomads stelde hij McTiernan eigenhandig voor aan de powers that be bij Fox als geschikte regisseur om Predator in goede banen te leiden. De liev-uhd.

Nomads is gebaseerd op een in 1984 verschenen roman van Chelsea Quinn Yarbro en laat zich bekijken als een antropologische horrorthriller. Een die dus fascinerend start. Met Lesley-Anne Down als dokter die op een kwade nacht een zwaargewonde Pierce Brosnan over de ziekenhuisvloer krijgt, vlak voor hij de mergpijp aan Maarten geeft. Zij het niet zonder een opvallend cadeau na te laten: op de een of andere manier weet hij zijn herinneringen door te geven aan Down die daarop hallucinerend ‘s mans laatste levensweek voor het geestesoog te zien krijgt. En zo ontdekt waarom en hoe Brosnan om het leven is gekomen. Ogenschijnlijk slachtoffer van zinloos geweld door een motorbende, maar edoch zowaar jawel … er blijkt meer aan de hand te zijn. Iets met een eskimovloek en zo.

Gérard Depardieu was naar verluidt eerste keus voor de mannelijke hoofdrol. Toen die du vin, du pain et rien de rien zei kreeg Brosnan met Nomads zijn eerste langspeelrol te pakken. En het was er eentje waar hij blij mee was, daar hij opzettelijk koos voor een rol die ver verwijderd was van de suave hoofdrol die hij sinds 1982 vertolkte in de televisiereeks Remington Steele, zijn visitekaartje voor zijn latere Bondcarrière. Indien het aan McTiernan lag, zou Down niet van de partij zijn geweest. Down was gecast door een van de producenten, en daar was McTiernan – die naar verluidt een Hitchcockblondine in de rol wou – niet zo mee opgezet. Geen wonder dat Down zich naderhand alles behalve lovend over de productie uitliet.

Nomads leunt wat aan bij de unheimlichkeit van Peter Weirs The Last Wave, nog een broeierige film waarin etnologische geesten voor donkere zweetprikkels zorgen. Maar in tegenstelling tot Weir leverde McTiernan geen onderschatte klassieker af. Eerder een pretentieuze B-film die na een intrigerende start verzandt in een poreus kijkstuk. En daardoor eerder aansluit bij de stijl over substantie-doolhoverij van Michael Manns The Keep. Al lijkt het ook allemaal wat op een kapellekensdreeftitel van John Carpenter.

Schwarzenegger had wel gelijk dat McTiernan visueel zijn plan kon trekken met een klein budget, maar die kunde vermijdt niet dat Nomads een zwalpend kijkstuk blijft. En Predator tot daaraan toe: dat McTiernan twee jaar later met Die Hard een van de beste actiefilms ooit op zijn conto zou schrijven valt hier totaal niet uit af te leiden. Al is het allemaal relatief natuurlijk, daar McTiernan later in/aan het eind van zijn carrière stinkerds zou afleveren waarop zelfs de omschrijving interessante misser niet van toepassing zou zijn.