Murder on the Orient Express


verdeler

acteur/actrice (13)









regisseur (1)
uitvoerend producent (4)
director of photography (1)
beeldmonteur (1)
productieontwerper (1)
kostuumontwerper (1)

Goed nieuws voor wie cultureel erfgoed een warm hart toedraagt. Op een paar details na blijft deze nieuwe versie van Murder on the Orient Express trouw aan Agatha Christies klassieke kandelaarroman uit 1934 en aan Sidney Lumets grootschalige verfilming uit 1974. En ook wel aan de adaptatie uit 2010 die deel uitmaakte van de populaire Poirettelevisiereeks met David Suchet. Een adaptatie waarin Jessica Chastain een van haar vroege acteeropwachtingen maakte trouwens. Voor de completisten: er bestaan ook radio- en luisterspeladaptaties, een Japanse televisieadaptatie, een computerspel en een gefaalde tv-versie uit 2001 die de tijdsgeest niet respecteerde. Allemaal bewijs dat ‘the queen of crime’ destijds een vernuftige misdaadplot schreef die de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan. En deze luxueuze 2017-versie brengt daar een mooi eerbetoon aan.
De getrouwheid aan de dingen betekent natuurlijk wel dat wie de plot kent, grotendeels dingen te zien krijgt die hij of zij al wist. Dat heb je nu eenmaal met een herverfilming of een remake de trouw blijft aan de bron. Regisseur en hoofdrolspeler Kenneth Branagh probeert in elk geval om de kijker op andere manieren te verrassen. Enerzijds met een knevel van drie etages, anderzijds met een camera die als een derwisj boven, onder en naast de treinset zoeft en zweeft. Een statische adaptatie is dit geenszins. Opvallend hoe Branagh op alle mogelijke manieren probeert om Christies plot met zoveel mogelijk schwung in beeld te brengen: de ene ondervragingsscène houdt hij nog beschaafd in een compartiment, andere monteert hij door elkaar, weer een andere is in openlucht en de ontdekking van het lijk filmt hij vanuit een uit de kluiten gewassen vogelperspectief. En dan zijn er nog de talrijke postkaartreconstructies waarin de Orient Express door majestueuze landschappen kedengt kedengt. Ook het binnenwerk van de trein mag er trouwens zijn. Het oog? Het krijgt snoepjes, meneer en mevrouw.

Zoals het een grootschalige Agatha Christie-verfilming betaamt, is de cast eveneens om duimen en vingers af te likken. Misschien niet zozeer om de acteurgensters die ze slaan, maar het is geestig om al die bekende koppen samen te zien interageren. De cast helt trouwens minder naar de schmaltzy kant dan tijdens het Peter Ustinov-tijdperk, met naast Branagh ronkende namen als Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Willem Dafoe, Judi Dench, Penélope Cruz en Derek Jacobi in de mix. Met daarnaast nog ruimte voor rijzende sterren als Daisy Ridley en Josh Gad en een paar illustere onbekenden die karakterkopgewijs de goede karakterkop vertonen.
Hier en daar gaat Branagh ietwat rommelig door de bocht: het onderzoek naar de moordenaar van Depp spreekt minder tot de verbeelding dan toen Finney 43 jaar geleden moest uitzoeken wie Richard Widmark had omgebracht. Al is dat misschien perceptie, daar de finale confrontatie met het dozijn verdachten in de spoorwegtunnel best wel cinematografische souplesse vertoont. Opvallend: het zijn de momenten waarop Branagh ietwat obligaat de actiekaart probeert te trekken (de ontsnapping van een van de verdachten bv.) die het minst goed in de mix zitten.

Zonder daarom echt grootse cinema af te leveren, weet Branagh van Murder on the Orient Express toch een film te maken die uit elke porie klassieke cinema uitademt. En waarin tijdens elke scène wel iets te beleven is. Is het door niet een derwisjende camera, dan wel door een mooie (matte)compositie of door een Christie-erende close-up. Bij Fox zijn ze alvast in hun nopjes met het succes van de Orient Express, zo zeer zelfs dat ze Branagh proberen te paaien om ook de remake/nieuwe versie van Death on the Nile voor zijn rekening te nemen. En waarom niet, eigenlijk? Zolang ze er maar geen Christieverse van maken.
Over verzen gesproken: het zoetgevooisde mooie nummer Never Forget dat je tijdens het eerste deel van de eindgeneriek te horen krijgt, is geschreven en gecomponeerd door Branagh en zijn vaste huiscomponist Patrick Doyle en wordt gezongen door Michelle Pfeiffer haarzelve die duidelijk nog steeds weet hoe ze het whoopee kan maken.
10-11-2017 | Plaats 3 | $ 28.681.472 |
17-11-2017 | Plaats 5 | $ 13.807.562 |
24-11-2017 | Plaats 6 | $ 13.170.932 |
01-12-2017 | Plaats 6 | $ 6.767.002 |
08-12-2017 | Plaats 7 | $ 5.100.000 |
15-12-2017 | Plaats 9 | $ 2.527.507 |