Drie films met Richard Gere waaien er door het filmlandschap dit voorjaar : medio april deelt hij de affiche met Sharon Stone in Intersection, in de Aidsfilm And the Band Played On maakt hij een opmerkelijke cameo-verschijning.  En in deze Mr. Jones is hij nog omnipresenter dan hij vorig jaar in Sommersby was.

Nochtans heeft het maken van Mr. Jones heeft wat voeten in de aarde gehad : regisseur Mike Figgis, met wie Gere al succesvol samenwerkte in Internal Affairs, sleutelde er bijna zo'n twee jaar aan, en uiteindelijk werd het resultaat nog eens duchtig door de geoliede Hollywoodmachine gehaald.  In de States verdween Mr. Jones onopvallend uit de zalen, de Europese slaagkansen liggen opmerkelijk hoger

Kwalitatief gezien is Mr. Jones in ieder geval een dikke meevaller : Figgis doorspekt het tragisch-romantische verhaal van een manisch-depressieve psychiatrische patiënt met heel veel menselijk gevoel, en kruidt het allemaal met een gezonde dosis humor.

Zelfs het obligate happy end van de romance die hij beleeft met zijn psychiater (Lena Olin) kan de pret niet vergallen.  Heel wat van de kracht van Mr. Jones is echter te danken aan de knalvertolking van Gere die het hoofdpersonage zo een meeslepende dimensie meegeeft, en daarbij afwisselend macho en teder de camera inkijkt (hij mag zelfs eventjes huilen)