Dat er leven zit in de 3D-pixel-brouwerij is, op z'n zachtst geschreven, een understatement. Het overdonderende (en verdiende) succes van Pixar leidde er toe dat zowat iedere Hollywoodstudio inmiddels een eigen animatieafdeling bezit, en dat zelfs Europese landen geregeld met een CGI-animatiefilm op de proppen komen. Allemaal met wisselend succes: wat ten tijde van Toy Story revolutionair heette, is tien jaar later al te vaak eenheidsworst met een hoog déja-vu gehalte. Of is nauwelijks het vreten waard, zoals Robert Zemeckis' 'revolutionaire' The Polar Express uit 2004.
De brave man, nooit vies van een technologisch probeersel (Who Framed Roger Rabbit, Back to the Future) bracht toen via motion capturing echte acteurs digitaal tot leven. Of het een geslaagd experiment was of niet... dat we het bijgod niet weten. Het scenario van die kerstdraak was immers zo oeverloos vervelend en afstompend dat zelfs een gepixelleerde poedelnaakte Jennifer Connelly ons niet uit narcose had kunnen brengen.

Heel wat beter brengt Zemeckis het er deze keer vanaf. Samen met zijn goede vriend en collega Steven Spielberg treedt hij op als uitvoerend producent voor dit debuut van de vers van de filmschool geplukte Gil Kenan. Bij de aanvang van de film krijgen we zowaar nog eens het Amblin-logo van Spielbergs productiefirma te zien. Het begin van een flashback naar de jaren tachtig die ruim anderhalfuur duurt, want Monster House is niet alleen een vette knipoog naar dat decennium, het speelt er zich ook in af, getuige de aanwezigheid van Olivia-Newton John en heel rudimentaire arcadegames.

Hoofdpersonages DJ en Chowder (een magere slimme en een dikke domme, beiden op de rand van puberteit) passen moeiteloos in het 80's-universum van Spielberg. Door de frequente afwezigheid van hun ouders hebben ze alle tijd van de wereld om op geregelde tijdstippen ongesuperviseerd een spannend jongensavontuur te beleven. DJ's favoriete tijdverdrijf is het bespioneren van de bejaarde overbuurman Nebbercracker (uitgerust met de stembanden van Steve Buscemi), residerend in een huis waar ook Michael Myers zich wel zou thuis voelen. Nebbercracker is de schrik van alle kinderen in de buurt, want als er ook maar een stuk speelgoed op zijn gazon belandt, neemt hij het onherroepelijk in beslag. Wanneer Chowders nieuwe en dure basketbal hetzelfde lot dreigt te ondergaan, en DJ de bal wil terughalen komt het tot een handgemeen waarbij Nebbercracker een hartaanval krijgt. Daarmee zijn de problemen van de buurtkinderen geenszins van de baan, want zoals DJ en Chowder met eigen ogen kunnen zien begint het huis van Nebbercracker plots een eigen leven te leiden en slokt het iedereen op die te dicht in de buurt komt. Samen met de ondernemende snoepverkoopster Jenny besluiten de twee jongens net voor Halloweenavond het mysterie van het huis te ontsluieren...

Het hoe en waarom wordt pas duidelijk in het laatste kwartier, wanneer het verhaal openlijk de kaart trekt van demonen en andere Poltergeist-minded creaturen. Ironisch genoeg is de 'spectaculaire' ontknoping niet het sterkste moment van de film. Al komt dat ook omdat Kenan af en toe de verhaalpedalen verliest tijdens de te lang uitgesponnen finale. De karaktertekening van de jonge pubers in het eerste uur is de echte koopwaar. Hoe clichématig en banaal het op zich ook allemaal oogt, er zijn genoeg leuke momenten (Maggie Gyllenhaal is hilarisch als een no-nonsens babysitter die ongetwijfeld klaarstaat om elke vreemdeling die haar belt een poepje te laten ruiken) om het ook voor volwassenen leefbaar te houden.

Het raadsel rond het monsterhuis blijkt uiteindelijk wel wat vergezocht, maar dat verhindert niet dat de animatie van het huis (ramen als ogen, tapijt als tong, planken als tanden) een knappe vondst is en blijft, mooi gesneden op maat van preadolescenten die voor het slapengaan stiekem nog eens checken of de stofwollen onder het bed zich niet hebben getransformeerd in een groenogig monster. Als knipoog naar kinderangsten in het algemeen en die van de jaren 80 in het bijzonder verdient Monster House zijn drie sterren dubbel en dik. De neiging om na afloop vrolijk okselschetend makend de zaal te verlaten is dan ook bijzonder groot bij dit filmpje.