Neuroot zijn tot edele kunst verheffen: het is Woody Allen gegeven, maar ook Albert Brooks weet er weg mee. Getuige zijn verraderlijk eenvoudige maar eigenlijk diep gecompliceerde romantische dramedy Modern Romance waarin hij Kathryn Harrold evenveel aantrekt als afstoot. En waarbij hij tussendoor ook even het metier van filmmaker fileert.

Iets wat hij twee jaar eerder ook al had gedaan in zijn langspeeldebuut Real Life waarin hij zichzelf vertolkte als documentairemaker die het Amerikaanse familieleven wil capteren. In Modern Romance vertolkt Brooks de facto zichzelf niet, maar veel verschil tussen de filmmaker/acteur en het personage in wiens huid hij kruipt zal er wel niet zijn. Robert Cole is een monteur die enkel maar het beste wil in zijn leven en zelfs als hij dat heeft nog niet tevreden is. Waarop hij dan maar besluit om een eind te maken aan zijn relatie met Harrold ook al is zij heerlijk in bed en ziet ze hem dolgraag. De door Cole/Brooks aangestuurde breuk zorgt enkel voor nog meer zorgen, twijfels en algemene hilariteit wanneer hij als een ongeleid aasgierprojectiel zijn eigen bestaan van de kast naar de muur stuurt.

Modern Romance is een ijdelheidsproject waarin er plotmatig weinig gebeurt: Brooks is eigenlijk constant pratend in beeld, zonder schroom zijn psyché openbarend als een zich in het maanlicht spiegelende narcist. Zij het er dus wel een met (veel) neurotische trekken. Niet dat er een gebrek is aan komische hoogstandjes: van Brooks’ bezoek aan een sportwinkel waar hij eigenlijk enkel maar een paar loopschoenen wil kopen en ei zo na met de volledige winkelvoorraad naar buiten gaat – de rol van de verkoper wordt trouwens vertolkt door Brooks’ echte broer – tot een uiterst geestige scène waarin George Kennedy aantreedt in een naar Star Wars knipogende sciencefictionfilm … grinniken en grijnzen is een must bij deze prent waarin Brooks van zelfbeklag een Olympische discipline maakt. Eentje waarbij hij moeiteloos met de gouden medaille naar huis zou gaan.

Stanley Kubrick uitte zichzelf in elk geval als fan en contacteerde Brooks met de heuglijke tijding dat hij Modern Romance een prachtfilm vond over een onderwerp dat ook hem nauw aan het hart lag: jaloezie. Of hoe Modern Romance eigenlijk Brooks’ avant-la-lettre versie van Eyes Wide Shut bleek te zijn.