Er zijn van die films die gewoon iets magisch hebben, zich onderscheiden van de rest. Om een aantal redenen. Wat ik bij Before Sunrise en Before Sunset zo bijzonder vond waren de babbeltjes, de interactie tussen Julie Delpy en Ethan Hawke. Op de trein, in Parijs, een heel beperkt aantal locaties waar Richard Linklater zijn duo los laat en waar de rest als het ware lijkt vanzelf te gaan. Heel erg straf als je ziet hoe lang de 'takes' wel zijn in deze derde film en er geen film hocus pocus aan te pas komt om het allemaal op te fleuren, gewoon die twee hun ding laten doen. Zalig.

Before Midnight zet het verhaal van Jesse (Ethan Hawke) en Julie Delpy (Celine) verder. De twee hebben inmiddels twee kinderen, Nina en Ella - een tweeling - (één keer vrijen zonder condoom en lap, een tweeling) en zijn op vakantie in Griekenland. Het feit dat Jesse zijn zoon Hank op het vliegtuig naar de States moet zetten nadat die een tijd bij de vier verbleef geeft aan dat het allemaal toch wat complexer geworden is nu er kinderen zijn. Ook de manier van communiceren is gemoderniseerd : laptops, skype en andere hoogtechnologische middelen hebben het overgenomen van het warme menselijke contact... Bij het afscheid nemen van Hank heeft men het over haat tussen Jesse en zijn ex, een sterk contrast met de liefde tussen hem en Celine.

De vier keren hierna terug naar een Grieks landhuis dat niet alleen baadt in de zon maar ook een oase is van rust. Waar de vrouwen samen eten klaar maken, de mannen filosoferen over het nieuwste boek van Jesse en de kinderen zich in alle veiligheid en stilte bezighouden (eigenlijk zelfs verdwijnen uit de film). Het is Patrick, een collega-schrijver van Jesse die de twee heeft uitgenodigd. Samen met Jesse en Celine zijn er nog een jong en een ouder koppel die het aan tafel hebben over veel meer dan alleen de 'eeuwige liefde'. Men heeft voor Jesse en Celine een hotel geboekt, met de bedoeling om de twee eens wat extra tijd met elkaar te gunnen, zonder de kinderen, in alle rust, weg van alle drukte uit hun dagelijks leven.

Veel tijd om bij te praten dus, na te denken over de toekomst, vragen te stellen over het verleden en zich eigenlijk te bezinnen of er voor de twee eigenlijk nog wel een toekomst is...

Twintig minuten, dat moet zowat de tijd zijn die Hawke en Delpy aan het begin volmaken voor het autoritje naar Patrick er op zit. Zalig om twee acteurs zo op dreef te zien. Zo mogelijk nog beter zijn de gesprekken aan tafel. Als er een score van 100 % mag gegeven worden voor het tonen van zoveel empathie in een film dan is het deze scène wel. De gelaatsuitdrukkingen op de gezichten wanneer weer een nieuw onderwerp wordt aangesneden, de reactie(s),... Charmant ook wanneer Delpy haar 'stukje' opvoert...

Een mens zou mij er van verdenken dat ik een onnavolgbare romantische ziel ben die smelt bij het zien van zoveel liefde en genegenheid op het scherm, maar dit, beste filmliefhebbers, is van een schoonheid, een spontaniteit die zo ontwapenend mooi is en zich tegelijkertijd onderscheidt van het 'gespeelde' en artificiële wat in het gros van (Hollywood-)films op ons wordt losgelaten. Je gaat gewoon mee met de 'flow' van dit koppel want dit is niet zo zeemzoeterig en 'perfect' als Amerikaanse films het bijna altijd laten uitschijnen.

Verrassend genoeg wordt de ballon echter doorprikt in het tweede deel van de film. Niet zo'n klein ballonnetje dat met een paar ademstoten in 'no time' gevuld is, neen, de grote warmeluchtballon der liefde wordt hier doorprikt. Het wordt niet alleen minder liefdevol, het wordt grimmig. De charmantste actrice van misschien wel de afgelopen 100 films wordt ijskoud, haar gezicht mist de spontaniteit, het frivole, het opgewekte, het speelse van wat aan die scène voorafging en wat alle eerdere Before.... minuten ons brachten. En ook Ethan Hawke laat zich niet onbetuigd. Woorden, insinuaties, vragen worden scherper dan een scheermes, zetten een emotionele roetsjbaan in gang die enorm contrasteert met alles wat hier aan voorafging.
Wat in Before Midnight leek uit te draaien op een stevige vrijpartij maakt plaats voor het feit dat de twee onbewust zo ver mogelijk van elkaar verwijderd zijn, fysiek dan, in afstand uitgedrukt, in hun kleine hotelkamer. Maar ook wat ze loslaten op elkaar. Weg liefde, weg magie...

Wat niet weg is zijn de Filmfreak sterren want dit is weer een sterke Before... film van Richard Linklater, allicht de laatste. Alleen, zeg nooit nooit natuuliijk...