Altijd een beetje jammer als een film tussen twee stoelen valt. “Mama” neemt zo’n duik. Dit regiedebuut van Argentijn Andrés Muschietti heeft weliswaar genoeg koopwaar in huis om zich als een fijne horrorprent te etaleren, maar weet niet al zijn kwaliteiten te verzilveren. Positief is dat de cineast niet onmiddellijk in zijn kaarten laat kijken: vooraleer uiteindelijk toch te vervallen in de clichés van de spokenfilm, laat hij een tijd in het ongewisse welke narratieve richting hij wil inslaan.

Muschietti’s succesverhaal begint in 2008. Toen draaide hij de amper drie minuten tellende kortfilm “Mama” die uiteraard netjes integraal te bekijken is via het alle schatten van Sesam bevattende You Tube-portaal. Guillermo Del Toro merkte die nagelbijter op en was direct verkocht. Del Toro, al een tijd actief als producer van horrorprenten van jonge en enthousiaste cineasten, zorgde voor een deal waarbij Muschietti voor 15 miljoen dollar voor Universal Pictures een langspeelfilm kon draaien gebaseerd op zijn huzarenstukje. De in Spanje en Canada opgenomen prent groeide begin dit jaar uit tot een betrekkelijk grote hit in Amerika. Wereldwijd bracht “Mama” inmiddels meer dan honderd miljoen op: de kans dat Musschieti een sequel mag draaien of een ander lucratief aanbod krijgt is met andere woorden zeer groot.

“Mama” trapt af met een intro aan de vooravond van de financiële crisis in 2008. Zakenman Jeffrey Desange vermoordt zijn zakenpartners en de echtgenote waarvan hij gescheiden leefde en vlucht weg met zijn dochtertjes Victoria (drie jaar) en Lily (een jaar). Hij hoopt de politie voor te blijven, en racet als een gek over een beijzelde snelweg. Daar komen uiterraard autowrakvodden van en Jeffrey raakt van de weg en belandt in een ravijn. Zowel hij als de meisjes zijn slechts lichtgewond en het drietal vindt onderdak in een boshut in een aanpalend woud. Daar wil Jeffrey een finale wanhoopsdaad plegen, maar daar krijgt hij de tijd niet voor. Een mysterieuze verschijning slokt hem immers met huid en haar op. Yummie!

Drie jaar later is Jeffreys broer Lucas (net als Jeffrey vertolkt door Game Of Thrones-gezicht Nikolaj Coster-Waldau) nog steeds op zoek naar zijn verdwenen nichtjes. Wanneer die tot zijn verbazing daadwerkelijk worden gevonden, weet hij zich met zijn blijdschap geen weg. De meisjes leefden nog steeds in de boshut in een staat van verwildering, maar wisten wel degelijk te overleven. Ze worden opgevangen door psychiater Gerald Dreyfuss (Daniel Kash) die hen onderzoekt en denkt dat ze terug kunnen gedijen in de bewoonde wereld. Lucas krijgt samen met zijn vriendin Annabel (Jessica Chastain) het hoederecht toegewezen, en dat is niet naar de zin van hun tante Jean (Jane Moffat) die niet gelooft dat Lucas en Annabel verantwoordelijk genoeg zijn om voor de meisjes te zorgen.

Dreyfuss ontdekt dat het wezen dat Jeffrey vermoordde al die tijd voor de meisjes is blijven zorgen. En de ersatz-moeder lijkt niet van plan om Lily en Victoria te laten gaan. Ze verhuist mee naar het huis dat Dreyfuss ter beschikking van Lucas en Annabel stelde en blijft een oogje in het zeil houden. Nadat ze zich eerst op een schalkse manier van Lucas ontdoet maakt ze zich op voor een moederstrijd op leven en dood met Annabel.

“Mama” wil overduidelijk iets nieuws brengen in het geestengenre, maar slaagt daar helaas niet in. Vorig jaar zagen we met “The Woman In Black” en “The Awakening” bijvoorbeeld twee min of meer gelijkaardige plotuitwerkingen. Muschietti slaagt er dus niet in om te verrassen binnen de paranormale krijtlijnen. Prominent de melodramatische kaart trekken maakt niet echt een verschil: de soundtrack van Fernando Velazquez lijkt wel een afdankertje van “The Hobbit” dat Guillermo Del Toro stiekem mee naar huis smokkelde toen hij dat project verliet en past niet echt bij de boe-sfeer die Muschietti evoceert. De schrikmomenten zijn voor het merendeel trouwens geslaagd: net omdat Muschietti er het publiek niet mee om de oren slaat en hij ze voor het merendeel secuur berekend in beeld brengt. “Mama” breekt echter te zelden uit haar cocon: de digitale motten zijn overbodig en ook de moederkloek van dienst heeft vaak te lijden onder haar te opzichtige CGI-metamorfose.

Schieten wel raak: de kleine Isabelle Nélisse als creepy alleseter en vooral Jessica Chastain als rock chick-moeder met ballen aan het lijf die met haar los uit de pols-attitude voor een mooi relativerende omkadering zorgt. Frappant is dan weer de gelijkenis van psychiater Daniel Kash met een jongere Anthony Hopkins: een levensechte digitale morf, het is weer eens wat anders. Zeker geen onaardige prent deze “Mama”, maar niet de kippenvelmachine die het kon geweest zijn. Wie echt wil rillen, gooit zich beter nog eens op het eveneens door Guillermo Del Toro meegeproduceerde “El Orfanato” van Juan Antonio Bayona.