Sommige films lopen over van goede bedoelingen, andere gaan er dan weer bijna aan ten onder. “Love Is Strange” is er zo een. Aan de acteurs ligt het alvast niet: meer zelfs, de mooie acteerprestaties van John Lithgow en Alfred Molina zijn zowat de belangrijkste redenen om tot aan het eind bij de les te blijven in deze zoetmeanderende relatietragikomedie.

De heren kruipen in de huid van Ben en George, een homoseksueel koppel dat al negenendertig jaar lief en leed deelt in hartje New York. Ben (Lithgow) is gepensioneerd, George (Molina) is muziekleraar in een katholieke school. Om hun samenzijn van veertig jaar gepast te vieren, besluiten ze te huwen: kwestie van extra romantisch de herfst van hun leven te kunnen ingaan. De bruiloftsklokken krijgen echter een wrange nasmaak als George wordt ontslagen: volgens de letter van het reglement mag George niet openlijk uitkomen voor een denkwijze die niet door de katholieke leer wordt omschreven. Ze bastards.

Nu George zonder werk zit en Ben het moet zien te rooien met zijn pensioen, zien de twee zich genoodzaakt om hun flat downtown te verkopen. In afwachting dat ze een nieuwe woonst vinden, gaan ze tijdelijk ‘uit elkaar’: Molina vindt onderdak bij een homoseksueel politiekoppel in hetzelfde appartementsgebouw, Lithgow trekt in bij het gezin van zijn neef Elliot (Darren Burrows). Een gezin dat verder nog bestaat uit Elliots vrouw Kate Marisa Tomei) en hun zoon Joey (Charlie Tahan, de stem van Victor in Tim Burtons “Frankenweenie”). Zelfs al is Ben eigenlijk zowat de liefste gepensioneerde van de hele wereld, toch ontwricht zijn aanwezigheid het gezin van Elliot. Kate kan zich niet concentreren op het schrijven van een nieuw boek, en Joey begint volop puberaal te rebelleren. George heeft het dan weer moeilijk om gelukkig te zijn zonder Ben, en beide heren voelen dat hun gedwongen scheiding toch niet echt zo’n goede oplossing was. Een nieuwe woonst vinden blijkt door hun precaire financiële situatie echter niet zo vanzelfsprekend.

Regisseur en coscenarist Ira Sachs putte uit zijn eigen leefsituatie bij het uitwerken van “Love Is Strange”. Hij is eveneens een gehuwde homo, en zijn partner is – net als John Lithgow in de film – schilder. Met “Love Is Strange” wou hij een liefdesverhaal schrijven dat even romantisch is als eender welke tienerromance, maar dat evenzeer aandacht had voor de problemen die relaties op latere leeftijd met zich kunnen meebrengen. Zeker als het gaat om een gelijkeseksenhuwelijk in een maatschappij die dat misschien wel openlijk goedkeurt, terwijl achter de muur echter vaak kwalijke repercussies verborgen zitten.

Toch gaat “Love Is Strange” vooral om de liefde: Sachs strooit kwistig met de suiker bij het portretteren van de romance tussen Lithgow en Molina. Wat mooi is, al raakt hij in het uitlijnen van het script niet veel verder dan voor de hand liggende platitudes. De conflicten tussen Lithgow en zijn familie blijven te netjes en te braaf gekalibreerd, en Sachs krijgt de vlam niet echt in de pan – een paar mooi geobserveerde scènes ten spijt. Het lijkt wel alsof hij in de eerste plaats een soort highbrowsoap voor de culturele goegemeente wou maken, en uiteindelijk zowel met zijn eigen beperkingen – de regie is vrij flets - als die van het familiefilmgenre werd geconfronteerd. En Sachs was blijkbaar tevreden met het aanhalen van onrecht (onverdraagzaamheid naar homo’s toe, en dan vooral door de maatschappij als geheel) dan er echt een gebalde vuist tegen te maken. Waardoor klasbakken Lithgow en Molina de echte helden blijken in deze voor de rest vrij onopvallende kwinkslagtearjerker die zich naar het eind toe zelfs als coming of age-drama positioneert.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2014).