Na een bijrol in het schandelijk onderschatte Grand Canyon en een hoofdrol in het zoete Father of the Bride is dit de derde tractatie voor de Steve Martin fanclub in pakweg een maand tijd.  Voor L.A. Story is hij ook nog eens scenarist en co-uitvoerend producent.  Martin schreef al eens eerder een fijn script voor het onweerstaanbare Roxanne (1987), en ook hier jongleert de komiek met uitstekende schaterinstrumenten.

De essentie van de film is (net zoals in Grand Canyon) een kijk op het moderne L.A., maar waar Lawrence Kasdan het geheel op superieur-realistische wijze uit de doeken deed, opteert Martin uiteraard voor een ironisch-satirische kijk op het gecomputeriseerde, jachtig-consumptieve, ego-gerichte bestaan.  Martin plaatst zichzelf mooi centraal in het verhaal als Harris Telemacher, een tv-weerman die het gros van zijn weersvoorspellingen op voorhand opneemt, omdat de kans op een weersverandering in 'sunny LA' uiterst klein is.

Maar het onvermijdelijke gebeurt een keer te veel, en Harris mag zijn weerjob vaarwel zeggen. Rond dezelfde tijd trekt hij op veroveringstocht om ook in zijn liefdesleven iets anders te zoeken. Zijn vriendin (die hij grondig beu was na drie jaar gebukt te gaan onder dezelfde sleur) papt immers aan met zijn baas, zodat voor hem de weg wagenwijd open ligt. Hij laat zijn buikvlinders los op de sensoren van de hoogst vitale pretwintigermeid Sandee (Sarah Jessica Parker), die hem op slag 10 jaar jonger maakt. Maar eigenlijk is ook zij maar een tussenstap in afwachting van hetgeen hij echt wil : zijn leven delen met de Britse journaliste Sara (Victoria Tennant, in het echte leven ook Martins levenspartner), die voorlopig nog een paar zaken te regelen heeft voor haar ex-man...

Infeite doet dit verhaal er weinig toe, L.A. Story is immers in de eerste plaats een one man show van Martin, en hij toont zich eens te meer een kei in het hanteren en bedenken van flitsende en rake dialogen. De ironische uithalen bereiken wel niet allemaal hun doel, maar er vallen zoveel fleurige details te bespeuren, dat je echt aan het muggeziften moet slaan om daar over te struikelen.

Bovendien kiest Martin voor een hoogst spirituele invalshoek, hetgeen de kijkpret nog verhoogt. Kortom, L.A. Story houdt niet altijd evenveel steek, maar het werkt wel uiterst verfrissend. Zoals de meeste leuke dingen in het leven trouwens.