In 1950 waren Spencer Tracy en Elizabeth Taylor te zien in Father of the Bride, in deze remake mogen Steve Martin en debutante Kimberley Williams het mooie weer maken als vader en dochter Banks.

George Banks (Martin) weet nauwelijks wat hem overkomt als zijn 22-jarige dochter Annie (Williams) hem, bij haar thuiskomst van een reisje naar Rome, meedeelt dat ze in het huwelijksbootje gaat stappen met Bryan McKenzie, een computerspecialist die ze in Italië tegen het lijf liep (in een bioscoopzaal dan nog wel).  George ziet haar nog steeds als zijn 'little girl' en een huwelijk stond dan ook nog niet meteen bovenaan de Banks-gezinsplanning.  Moeder Nina (Diane Keaton) daarentegen is volledig in de ban van het bruiloftsklokkengebeier, en begint dadelijk met de voorbereidingen van het grote feest.  George is verre van opgetogen met dat 'feest' en dan durft hij nog niet eens aan het bijhorende 'groot' te denken.  Maar de wil van moeder en dochter lijkt wet, en daar is bitter weinig tegen te beginnen.

Tot overmaat van ramp heeft George een gloeiende hekel aan zijn toekomstige schoonzoon, en het bezoekje aan diens ouders loopt de feestplanning uit tot een peperdure aangelegenheid, waarbij voor de kleinste details gigantische bedragen in turbosnelheid van zijn spaarrekening worden weggezogen.

Wat hem echter nog het meest tegen de borst stuit, is dat hij overal wordt buitengehouden, en slechts met lede ogen kan toezien hoe alles hem danig boven het hoofd groeit. Naarmate de dag van het ja-woord nadert, toont hij zich dan toch begripvoller, maar daarmee zijn de problemen niet echt van de baan...

Father of the Bride is een herkenbaar familieblijspel, met meer verrassingen op de fictieve gastenlijst dan in het gebundelde scenario, maar dat zal wel de minste zorg geweest zijn voor regisseur Charles Shyer (Baby Boom).  De meeste energie werd immers ontegensprekelijk gestoken in het polijsten van het 'romantic production design', waarbij elke denkbare huwelijksdecoratie (zwanen en poedersneeuw inclusief) tot in de tiende macht op de set werden neergeplant.  Heel wat scènes lijken daardoor op minitieus tot leven gebrachte uitklappagina's van de sjiekste bruiloftscatalogus.
Mooi om naar te kijken, dat wel, en samen met de geloofwaardige interpretatie van Steve Martin, die een paar amusante scènes achter zijn naam mag schrijven, de reden dat deze film zich zonder schroom  aan de grenspost 'geslaagd vertier' positioneert.

Persoonlijk ben ik meer te vinden voor de cynische Married with Children aanpak (dergelijk materiaal zou in die serie een humorlawine ontketenen die je helaas maar zelden mag of kan beleven op het witte doek), maar als je uit bent op een meer conventioneel gezinsportret, dan is deze Shyer-Martinaanpak zeker geschikt voor 104' ongecompliceerde lol.