In Grand Canyon, de nieuwe film van regisseur/scenarist Lawrence Kasdan focust de cineast op een groep mensen die alvast één ding gemeen hebben : ze proberen allemaal te overleven in het hedendaagse Los Angeles, dat meteen dienst doet als typevoorbeeld van een moderne smeltkroes boordevol persoonlijke aspiraties, geluk, onzekerheid, gevaar, liefde en meer van dergelijke levensvragen en dito problemen. Een synopsis puren uit Kasdans nieuwste is dan ook niet zo eenvoudig, maar aangezien dit meer of min mijn taak is, volgt hier een bescheiden poging.

Centraal staat Mack (Kevin Kline), gehuwd met Claire (Mary McDonnell), uit Dances with Wolves en Metawan) en vader van een 15-jarige zoon.
Zonder dat hij hetzelf niet altijd beseft, stelt Mack zich voortdurend vragen over het leven van alledag en de uiteindelijke bedoeling ervan.
Op een avond wordt Mack, opgezadeld met een defekte auto en omsingeld door een heethoofdige jeugdbende, uit zijn benarde situatie gered door Simon (Danny Glover).

Die kan hem meteen bevestigen dat het een rare wereld is waarin we leven, waarin het om de hoek sluimerende toeval een willekeurige toekomst compleet kan wijzigen. Hun toevallige ontmoeting zal escaleren in een blijvende vriendschapsband die niet alleen voor hen, maar ook voor een boel anderen (waaronder Sions zuster die haar kinderen moet opvoeden in een armoedige en gevaarlijke negerwijk) al dan niet positieve veranderingen met zich meebrengt.

Zo ook voor Kee (Mary-Louise Parker) uit Longtime Companion), Macks secretaresse, die een tijdlang hopeloos verliefd is op hem. Maar hij kan dat verlangen niet beantwoorden (ook niet na een ondoordacht slippertje van een nacht), zodat Kee afdwaalt naar de duistere en eenzame kantjes van Los Angeles.
En dan is er ook nog Davis (Steve Martin), die fortuinen schept met het produceren van geweldfilms, en plots geconfronteerd wordt met 'the real thing' als een overvaller hem zonder pardon een kogel door het been jaagt.

Deze summiere opsomming klinkt misschien weinig veelbelovend, maar wees gerust, Kasdan weet wat hij wil en kan, en het resultaat is dan ook uitzonderlijk knap. Om deze levensperiode van ijn personages te belichten, bedient hij zich niet van een rechtlijnig afgebakend verhaal met begin, midden en slot, maar opteert hij voor een boeiende verzameling van intens bedachte verwikkelingen. Het enige verwijt dat je Kasdan daarbij kan maken is dat hij wat teveel symboliek in de prent stopt (van een achtergelaten baby tot een heuse aardbeving), maar dat het allemaal werkt is je eigenlijk al tijdens de begingeneriek duidelijk.

De schitterende regie en de uitgekiende puzzelstruktuur verdient dan ook meer dan zomaar een oppervlakkige visie. Grand Canyon is met voorsprong de intelligentste film van dit eerste kwartaal, boordevol optimisme, levenswijsheid en niet te versmaden cinematografisch vernuft.
De popcorneters onder U zullen hun geroosterde lekkernij nog maar zelden zo traag en weldoordacht hebben laten binnenglijden als tijdens dit pareltje.