Jonathan Corliss (Matt Dillon) is razend ambitieus en derhalve vastbesloten een vooraanstaande plaats te veroveren in het staalimperium van Thor Carlsson (Max von Sydow).  Hij werkt zich wel niet omhoog als loopjongen, maar door Dorothy (Sean Young, met blond haar), Thors dochter, te verleiden.  Hij zal met haar trouwen, zo de gratie van papa Thor veroveren, en zo zijn doel bereiken.

Totdat Dorothy hem vertelt  dat ze een 'ongelukje' heeft gekregen en zwanger is.  Jonathan die voelt dat Thor daar niet zal om lachen, creëert hierop ook een 'ongelukje' en kiepert Dorothy van een dak.  Hij laat het geheel voor een zelfmoord doorgaan, en verdwijnt van het toneel.

Enige maanden later is Jonathan (alias Jay Faraday) terug van de partij, ditmaal aan de zijde van Ellen (Sean Young, met donker haar), de zuster van Dorothy. Tussen het tweetal is alles koek en ei, en het door Jonathan geplande huwelijk komt er. Thor is onder de indruk van de capaciteiten van zijn schoonzoon, en hij geeft hem een belangrijke job. Eind goed, al goed ?  Niet echt, want Ellen heeft nooit geloofd dat haar zuster zelfmoord pleegde, en ze blijft verder speuren in het verleden. En natuurlijk ontdekt ze aanwijzingen die haar vermoedens vaste vorm doen aannemen.

A Kiss Before Dying is (zoals uit deze synopsis sou moeten blijken) een thriller.  De regisseur van dit alles is James Dearden (scenarist van Fatal Attraction), die voortdurend naar Hitchcock refereert, maar er duidelijk zelf geen is.  De decorering in het begin van de film is duidelijk op de grootmeester geïnspireerd, en op een bepaald moment kijkt Sean Young naar de sleutelscène uit Vertigo.  Verwijzingen genoeg dus.  Dearden slaagt er niet in om de dunne verhaallijn te verdoezelen, en inzinkingen en onwaarschijnlijkheden zijn dan ook legio.  Maar Dearden is wel een cineast met durf, en dat levert uitzonderlijk knappe passages op.  Sean Young (in de blondharige rol) die naar beneden valt en letterlijk uit elkaar spat op een hagelwitte vloer, zal de nietsvermoedende bioscoopganger wel eventjes met de ogen doen knipperen.

Scènes van dit allooi houden de prent dan ook levendig, want in het geheel bekeken bevat deze doodskus toch te weinig verrassingen.  Maar je komt er uitstekend je avond of namiddag mee door.  De basis van deze prent wordt gevormd door de gelijknamige roman Ira Levin (Rosemary's Baby) die al in 1956 voor de eerste keer op het witte doek terecht kwam.