Soms is de realiteit gekker dan fictie. In Hit Man maakt Richard Linklater de gekke realiteit nog gekker door de fictie zo te kneden dat er met de realiteit een loopje wordt genomen. Huh? Wat? Vrees niet, hooggewaardeerde lezer: er volgt een opklaring van de min of meer duidelijke soort.

Het zit zo. Het waargebeurde gekke verhaal is dat van Gary Johnson, een leraar psychologie die bijkluste bij de politie van Houston als valse huurmoordenaar. Telkens de lokale autoriteiten weet kregen van een man/vrouw die iemand tegen betaling uit de weg wou laten ruimen, nam Johnson die rol van potentiële moordenaar op zich en liet de opdrachtgever zo in de arrestatieval lopen. Johnson nam voor zijn undercoverwerk diverse aliassen en vermommingen aan om de outsourcende misdadiger zoveel mogelijk op het gemak te stellen. In totaal werkte hij mee aan zo’n zeventig arrestaties. Ja, met zo’n verhaal kan je een film vullen.

Linklater baseerde zich voor zijn script op een artikel van journalist Skip Hollandsworth dat in 2001 verscheen in het maandblad Texas Monthly. Niet de eerste samenwerking tussen Linklater en Hollandsworth. Ook Linklaters in 2011 uitgebrachte Bernie over de moord op een 82-jarige vrouw door haar veel jongere partner was gebaseerd op een artikel van Hollandsworth. Door Linklater verpakt als zwarte komedie, en het is ook die weg die hij inslaat voor Hit Man. Tenminste toch voor een deel. Ergens halverwege wil Hit Man ook een soort romantische komedie zijn, en dan verliest de prent toch wat van zijn pluimen.

Op een bepaald moment weigerde Johnson (vertolkt door Glenn Powell) om een vrouw te laten arresteren omdat de man die ze wil laten vermoorden haar echt mishandelt. Hij gaf haar de raad om de toxische relatie te beëindigen en hulp te zoeken in een opvangcentrum. Dit plotpunt leidt naar een fictieve tweede helft waarin Johnson en de dame in kwestie (Adria Arjona) een relatie beginnen die eerder lijkt thuis te horen in Powells Anyone But You dan in deze prent, verleidingsscène in pilotenuniform inclusief. Hoe verder Linklater afwijkt van de waargebeurde premisse hoe minder interessant zijn film wordt, al komt hij wel nog op de proppen met een zotte moordplot – ook volledig fictief, voor alle duidelijkheid.

Voor Powell – die meeschreef aan het script – is dit zijn zoveelste ‘hitfilm’ op korte tijd in het kielzog van zijn rol in Top Gun: Maverick. Het ijzer smeden terwijl het heet is, het is een kunst die hij klaarblijkelijk beheerst. Linklater beheerst dan weer de kunst van het versatiel filmmaken. Zijn vorige prent Apollo 10 1/2 was een geanimeerde kijk op zijn kinderjaren, en in de wandelgangen is hij bezig aan Merilly We Roll Along – waarvan de opnames twintig jaar in beslag gaan nemen. Daarmee zijn eigen gedurende twaalf jaar opgenomen in 2014 uitgebrachte Boyhood een poepje laten ruikend.

Van veel markten thuis dus deze Linklater – graaf in zijn omvangrijk oeuvre, verdraaid – die hier als zestiger nog even fijn aanstipt dat het niet enkel girls maar ook boys zijn die fun en leut willen hebben. Indien de lijn tussen het maffe verhaal en de publieksvriendelijke uitbreiding ervan minder scherp was getrokken was die fun zelfs nog leutiger geweest. Maar halve leut is ook leut natuurlijk. En wie het halve niet eert moet op de blaren zitten. Of zoiets.