Hollywood, jongens en meisjes, houdt zichzelf mooi overeind door een uitgekiende marketingstrategie met een demografische focus op tieners en twintigers. Op geregelde tijdstippen komt elke studio wel met een geheide hit op de proppen die niet alleen voor volle zalen zorgt maar ook voor een gigantische verkoop in frisdrank en popcorn (het oorkussen van de bioscoopduivel). Een veilig recept voor een trefzeker succes is het gezicht van Will Smith uitspelen. Of die kassamagneet nu in een romantische komedie (“Hitch”), familiedrama (“The Pursuit Of Happyness”) of post-apocalyptische nonsens (“I Am Legend”) opdraaft, zijn fanclub volgt als sprinkhanen tijdens een Egyptische plaag. Of die films ook geslaagd te noemen zijn, is een andere vraag. Op “Ali” na (ironisch genoeg zowat de enige volwassen film waaraan hij zijn naam verbond) is het dit decennium kwalitatief vooral huilen met de pet op.

Dat is niet noodzakelijk Smiths fout. Het lijkt wel alsof elk scenario waar hij voor kiest al weinig om het lijf had of wel achteraf te veel wordt toegespitst op zijn cool persoontje. “I, Robot” bijvoorbeeld was helemaal niet gediend met de one liners van Smith. Ook “Hancock” legde een lange weg af. Het scenario (oorspronkelijk getiteld “Tonight, He Comes”) dook voor de eerste keer op in 1996 en verhaalde over de bizarre vriendschap tussen een twaalfjarige jongen en een superheld met een persoonlijkheidsstoornis. Onder meer Tony Scott, Michael Mann en Jonathan Mostow waren bereid om het scenario te verfilmen, maar iedereen haakte tijdens het productieproces af. Mann bleef betrokken als producent en haalde zo Peter Berg (voor wie hij vorig jaar “The Kingdom” produceerde) aan boord als regisseur.

Van het oorspronkelijke scenario bleef inmiddels niet veel meer over. Alle donkere kantjes werden er afgevijld, en “Hancock” was getransformeerd naar de zoveelste Will Smith-show. Maar geen ster ter wereld kan een film redden die opgezadeld zit met een pijnlijk vervelend scenario en een kleffe dosis All-American waarden die hier ganzelevergewijs door de strot wordt geduwd. Het grote publiek zal zich wel niet storen aan akkefietjes als 'de redding van een Amerikaanse politieagente met twee kinderen wiens echtgenoot stierf in Irak' maar wie de meerwaarde van dit stukje propaganda kan duiden mag ons altijd mailen. En de vele verwijzingen naar YouTube zijn ook van een hemeltergende inspiratieloosheid.

Titelheld Hancock is dus een superheld. Hij neemt moeiteloos een auto op de schouder, kan kogels opvangen en op zijn dooie gemakje eventjes buiten de dampkring springen. Handig. Zijn kwaliteiten maken hem echter niet geliefd bij de goegemeente. Vooreerst omdat de reddingsacties van Hancock steevast gepaard gaan met heel wat materiële schade, maar vooral omdat de brave man alles behalve politiek correct is, vloekt als een ketter en drinkt als een sater. Op een dag redt Hancock het leven van de PR-agent Ray Embry (Jason Bateman). Embry, die zelf ook wat demonen te geselen heeft, wil Hancock een wederdienst bewijzen door hem om te scholen tot geliefde superheld, inclusief latexpakje. Uiteraard wil Hancock daar aanvankelijk niks van horen, maar als hij ontdekt dat het de enige manier is om uit de gevangenis te blijven, stemt hij toch toe. Niet dat alle problemen daar mee van de baan zijn: een bankovervaller die door toedoen van Hancock werd gearresteerd zint op wraak, en via Rays echtgenote Mary (Charlize Theron) ontdekt Hancock wie hij werkelijk is en waar zijn krachten vandaan komen…

Wanneer de relatie tussen Mary en Hancock op de voorgrond komt, zakt de film (die sowieso al niet hoog aan het torenen was) als een beschimmelde pudding in elkaar. Het eerste deel van de prent is een rommelige met visuele effecten overladen komedie, in het laatste deel moet er plots ook gesnotterd worden en neemt een levenslesje over zelfopoffering de voorgrond over. Het gevolg is een manklopende hybride die zowel actiefilm, komedie als drama wil zijn, maar strandt als een nauwelijks ontwikkelde vervelende en lawaaierige popcornprent. Kortom, een teleurstellende zomerblockbuster.