Le nouveau Wes Anderson est arrivé. En slaat zijn tenten op in de vergane Oost-Europese republiek Zubrowka, te vinden op dezelfde breedtegraad als Tomainia, Ruritania en Ottokar. Hoe spannend en gevaarlijk het leven daar was, horen we bij monde van Zero Moustafa, de eigenaar van het eens statige Grand Budapest Hotel. Zero vertelt aan een informatiehongerige schrijver de geschiedenis van het hotel en van Zubrowka, met een focus op de bijzondere relatie die hij - tijdens de jaren dertig van de vorige eeuw - als nieuwbakken piccolo had met hoofdconciërge Gustave H. (Ralph Fiennes).

Wie vertrouwd is met het oeuvre van Wes Anderson weet waar zich aan te verwachten. Zijn mesjogge fantasie en oog voor detail staan in zijn achtste langspeler opnieuw garant voor heerlijke cinemapret: de devote cinefiel in u kan er maar wel bij varen. Velen vinden “The Grand Budapest hotel” trouwens Andersons beste. Een verdict dat voor interpretatie vatbaar is, daar elk van zijn films dusver andere kwaliteiten had. Ze toonden weliswaar allemaal een uiterst gedetailleerde en vaak moeilijk te doorgronden surrealistische wereld, de aankleding was telkens anders en de kans is eigenlijk groot dat iedereen wel een andere Anderson-favoriet heeft. Voor zover je geen aversie hebt voor wat de man allemaal tentoontstelt natuurlijk want hij is en blijft an acquired taste.

IJzersterke mond-op-mondreclame is alvast een van de redenen dat “The Grand Budapest Hotel” op weg is om een wereldwijde sleeperhit te worden. Waarom het gros van de critici en het publiek lovend is heeft dan weer veel te maken met de setting. Elk beeld, elk frame, elke sequentie ademt een bijna onwezenlijke weemoedige en goddelijke schoonheid uit. Meer dan een kijkbeurt om alles te vatten en te bewonderen is zowaar geen overbodige luxe. Anderson nam “The Grand Budapest Hotel” grotendeels op in de Duitse Babelsbergstudio en vond daarnaast de gedroomde locatie voor zijn Budapest hotel in het atrium van het Görlitzer Warenhaus, een Jugendstilgebouw dat dateert uit de 18e eeuw. Mag de Oscar voor beste art direction/production design 2014 dan nu al uitgereikt worden aan Adam Stockhausen en Sarah Pinnock alsjeblieft ?  Dankuwel.

Eveneens om te zoenen: de dialogen die schipperen tussen gevatte pointes en hoogdravende poëzie, en die het vaak absurde scenario nog beter laten resoneren. Of het ergens over gaat, wil u misschien weten, de vaak hermetische structuur van Andersons vorige films indachtig ?  Ja, eigenlijk wel. Geïnspireerd door de schrijfselen van de Oostenrijkse auteur Stefan Zweig - die in 1942 zelfmoord pleegde omdat hij niet langer wou leven in een door intolerantie en nazisme gedomineerd Europa – vertelt Anderson een in melancholie gedrenkt verhaal over een (fictief) stuk van dat oud Europa, dat dreigt onder de voet te worden gelopen door fascisme. Dat is het grote plaatje, het kleine is een olijke komische karakterstudie gedrenkt in het aroma van een heist film en gevoed door de diefstal van een kostbaar schilderij door Gustave H.

De cast is – naar goede gewoonte bij Wes Anderson – andermaal om te zoenen. Die bestaat voor een groot deel uit trouwe volgelingen van Wes Anderson, maar verwelkomt ook nieuw bloed. Naast een bijzonder goed op dreef zijnde Ralph Fiennes is het uitkijken naar nieuwkomer Tony Revolori die een lekker laconieke vertolking neerzet als de jonge Zero. Passeren eveneens de revue: F. Murray Abraham, Jude Law, Willem Dafoe (als een heerlijk brutaal-geschifte moordmachine), Tilda Swinton, Mathia Amalric, Adrien Brody, Jeff Goldblum, Harvey Keitel, Bill Murray, Edward Norton, Saoirse Ronan, Lea Seydoux, Jason Schwartzman, Tom Wilkinson, Owen Wilson en Bob Balaban. Kers op de taart is de flamboyante soundtrack van Alexandre Desplat in balalaikamodus. Wie zich aan een Russisch dansje wil wagen, krijgt daar tijdens het tweede deel van de eindgeneriek trouwens ruimschoots de kans toe.

Dat “The Grand Budapest Hotel” geen bona fide meesterwerk is komt omdat Anderson temidden van het excentriek gegoochel vergeet om de personages een echt hart mee te geven. Al is dat geen beletsel om jullie met een Barnumschop onder de kont naar deze ongehoord fijnzinnige komedie te sturen. Hortsik, nondedju.