We hadden beter moeten weten. Na de desastreuze comicverfilming Daredevil met Ben Affleck nog maar enigszins durven verhopen dat een nieuwe poging van Mark Steven Johnson om een valabele stripverfilming af te leveren zowaar zou slagen... diepe zucht. We hadden inderdaad beter moeten weten. Ook al beweert Johnson dat hij met deze film de toon van An American Werewolf In London nastreefde, en laat Cage op promotalksessies horen dat Ghost Rider een van de meest interessante stripcreaties ooit is (en zijn persoonlijke favoriet) hij heeft zelfs een Ghost Rider-tattoo, de nerd) en dat de film in die voetsporen volgt... nog een diepe zucht. We hadden écht beter moeten weten.

Ghost Rider maakte in 1972 zijn opwachting in de Marvel-stal en was oorspronkelijk bestemd als slechterik voor de Daredevil-reeks. Bedenkers Roy Thomas en Gary Friedrich vonden hun personage echter algauw zeer sympathiek, en ze konden de Marvel-bonzen ervan overtuigen om van Ghost Rider een held met een eigen reeks te maken. Of eigenlijk meerdere helden, want in de comic maken verschillende Ghost Riders hun opwachting. Zijn eerste menselijk alter ego is Johnny Blaze (in het begin vertolkt door Matthew Long, later door Nicolas Cage), een stuntrijder die een duo-act heeft met zijn vader. Tijdens zijn jonge jaren wordt Johnny benaderd door Mephistoteles (de duivel hemzelve dus, verpersoonlijkt door Peter Fonda) die hem een contract laat ondertekenen. Handelswaar: de ziel van Johnny in ruil voor het wegnemen van de kanker bij zijn vader. De duivel houdt woord, maar hij laat Blaze Senior wel om het leven komen tijdens een spectaculaire motorstunt, de stouterd. Johnny kiest voor een solitair bestaan en zoekt zijn heil in steeds meer vervaarlijke stunts, daarmee de herinnering aan zijn vader levend houdend. Op het hoogtepunt van zijn kunnen wordt hij echter opnieuw benaderd door Mephistoteles die zijn contract komt innen. Blaze transformeert 's nachts in Ghost Rider, een brandend skelet met bovenaardse krachten en een heel snelle motor. Indien Blaze zijn contract wil beëindigen (en een toekomst wil opbouwen met zijn terug opgedoken jeugdliefje Roxanne Simpson (Eva Mendes)) moet hij de strijd aangaan met Blackheart (Wes Bentley) ofte Mephistoteles Junior, die het op het imperium van zijn vader heeft gemunt.

Ghost Rider, geacht lezerspubliek, is eigenlijk maar een mager entertainmentbeestje. 't Is gelukkig ietsje beter dan Daredevil, maar dat is grotendeels omdat Cage nog over genoeg allure beschikt om zijn vertolking een campy effect mee te geven, een talent dat Affleck ontbeert. Cage is zelfs de enige reden om deze film toch nog met een glimlach te bekijken: zijn gesticulerende vertolking met knipogen naar zijn Sailor-tics uit Wild At Heart vat de juiste toon.

Cage mag dan nog de juiste attitide hebben om Johnny Blaze gestalte te geven, Johnson wringt eigenhandig alle kansen om iets van de film te maken eigenhandig de nek om. De scenarist-regisseur neemt in het begin rustig zijn tijd om zijn held te situeren en zijn achtergrondgeschiedenis uit de doeken te doen (vader verloren, jeugdliefde kwijtgespeeld), maar het leidt helaas nergens heen. De centrale verhaallijn (Mephistoteles Sr. & Jr. die overhoop liggen over een zieltjescontract uit het stadje San Venganza) is slaapverwekkend en oninteressant uitgewerkt. De slechteriken zijn bovendien ofwel zeer clichématig (Wes Bentley kan in zijn outfit evengoed in Blade of Underworld ronddwalen) of totaal overbodig (de drie acolieten van Blackheart zijn lachwekkend idioot). En dan zwijgen we nog over de inlassing van enkele totaal niet relevante politiebonzen die zomaar tot de conclusie komen dat Johnny Blaze de Ghost Rider is. Het lief klein vogeltje dat het hen toefluisterde haalde blijkbaar de final cut niet. In deze potpourri van half uitgewerkte ideeén vindt naast Cage enkel Sam Elliott af en toe de juiste toon door een geinig westernsfeertje toe te voegen.

Eén van de weinige keren dat Johnson wel doel treft is het shot waarin de twee Ghost Riders op de tonen van Ghost Riders In The Sky in de nachtelijke woestijn naast elkaar rijden. Voor de rest weet deze film amper van welk hout pijlen maken: de nogal simplistische romance tussen Cage en Mendes steekt schril af tegen de meer horrorgerichte zombie-effecten die er niet echt in slagen de climax op te kalefateren. Kortom, een weinig boeiend CGI-filmpje, vooral (zoniet enkel) bestemd voor Hells Angels die van niemand gene bangel hebben en voor iedereen die het leuk vindt om tijdens een kusscéne tussen Cage en Mendes bij wijze van comic relief plots een close-up van een loeiende koe te zien. Op naar de sequel dan maar waarin Johnny Blaze misschien wel met de vlam in de pijp door de Brennerpas scheurt.