Af en toe suist er een film door de box-officegeluidsmuur zonder dat iemand dat vooraf zag aankomen. Extra luid is het champagnekurkengeknal wanneer het succesbeest een filmpje is dat grotendeels voor een appel en een ei onder de radar is gedraaid. Veelal zijn de geldschieters dan eigenlijk al tevreden als ze er geen economische broek aan scheuren. Als blijkt dat hun investering een goudmijn is en bovendien ook nog eens van Forbes het predikaat “a modern American classic” krijgt opgekleefd en daarnaast zowat ieder ander filmschrijvend mens zich positief over het toetsenbord buigt, mag er inderdaad een beschaafd feestje worden georganiseerd.

Coproducent Jason Blum hoeft als geestelijke erfgenaam van Roger Corman alvast geen pantalonverzekering af te sluiten: veel van zijn kleinschalige hoofzakelijk horrorproducties deden immers al gekke dingen aan de kassa’s. Met titels als “Whiplash” bewees Blum bovendien oog te hebben voor het serieuzere werk. “Get Out” is een film die netjes de brug slaat tussen dat serieuze werk en de huiver waarmee Blum zichzelf in Hollywood verankerde. Je kan “Get Out” gerust een horrorthriller noemen, al is het eigenlijk een in paranoia grossierende zeitgeistsatire die het midden houdt tussen “Guess Who’s Coming To Dinner” en “The Stepford Wives”, overgoten met decadentie die een paar genen deelt met de gelatine-excessen uit Brian Yuzna’s rijkeluisbrouwsel “Society”.

Niet meteen een voor de hand liggende combinatie referenties, maar het mooie is dat debutant Jordan Peele een eigen flair aan die mix toevoegt. En daarmee direct een van de meest originele debuutfilms van de laatste tijd afleverde. In Amerika is het zelfs het eerste debuut van een zwarte regisseur die meer dan honderd miljoen aan de boxoffice bij elkaar wist te harken. De teller staat er inmiddels op bijna honderdzeventig miljoen dollar, en dat is zelfs meer dan de recette van “Kong: Skull Island”. En zeggen dat het productiebudget slechts 4,5 miljoen bedroeg.

Jordan Peele was hiervoor vooral bekend als acteur en als komiek. Kijkers van Comedy Central en MADtv zouden zijn werk moeten kennen. Niet meteen een man die je op het eerste zicht zou associëren met een brok sardonische en vaak verrassend sterk geregisseerde gruwel. Benieuwd alvast op welk regiepad Peele zich hierna gaat wagen. Een sequel hoeft alvast niet: laat “Get Out” a.u.b een afgerond verhaal zijn in plaats van het begin van een franchise die pas verpietert wanneer de opbrengsten naar beneden gaan. Verhaaltechnisch is er weliswaar ruimte voor een vervolg, maar net omdat “Get Out” toch iets meer te bieden heeft dan de gebruikelijke slashers zou het fijn zijn om eens een op zichzelf staande klassieker in het genrecanon te mogen verwelkomen. Verwacht je trouwens niet aan bloederige Eli Roth-toestanden: Peele zet in de eerste plaats in op een griezelig groezelige sfeerschepping, laat de spanning niet lijden onder zijn toch wel opvallende voorliefde voor de kwinkslag en houdt tijdens de climax zelfs de (schaarse) grand guignol in toom.

Allemaal goed nieuws dus. Wie trouwens in twee zinnen spoilervrij wil weten waar Get Out nu eigenlijk over gaat … de blanke Rose (Allison Williams, bekend uit de tv-reeks “Girls”) is vijf maand samen met de zwarte Chris (Daniel Kaluuya) en besluit om haar vriend voor te stellen aan haar ouders die in een villa resideren in een chique wijk in wat genoegzaam bekend staat als upstate New York. En het wordt – op zijn zachtst gezegd – een gedenkwaardig weekend voor Chris. Meer moet je niet weten om bijna twee uur meegenomen te worden op een cinematografische trip die niet te snel in zijn kaarten laat kijken, maar als puntje bij paaltje komt de juiste troeven op tafel weet te gooien.