Voor kannibalen, woudgeesten, geestelijk iets minder alerte medemensen, seriemoordenaars of dolgedraaide grondeekhoorns die het in een vredig bos op onschuldige kampeerders hebben gemunt, draaien we onze cinefiele horrorhand nog maar zelden om. Dat er in het subgenre wel degelijk nog leven te blazen is bewijst de Brit James Watkins met zijn hondsbrutaal regiedebuut “Eden Lake”.

Jenny (een uitstekende Kelly Reilly) is een lerares in een kleuterklas die door haar vriend Steve (een niet minder goede Michael Fassbender, in november vorig jaar te zien als uitgemergelde Bobby Sands in “Hunger”) tijdens een zonnig weekend wordt meegetroond naar een idyllisch meer ergens in de Britse midlands. Steve was er vroeger al eens, en hij wil de feeërieke setting gebruiken om er Jenny een verlovingsring te schenken. Van het sprookjesachtig verleden schiet echter maar weinig over: het bos is omspannen met een omheining en de lokale bewoners lopen niet al te hoog op met de toeristen uit Londen. Wanneer Jenny en Steve aan het zonnen zijn, krijgen ze gezelschap van een groepje hangjongeren (geschatte leeftijd tussen twaalf en veertien) met teveel noten op de zang, een blaf- en kwijlgrage Rottweiler in het getouw en een luide en irritante muziek spuwende gettoblaster bij de hand. Wanneer Steve vraagt om de muziek zachter te zetten, lachen de jongeren hem vierkant uit. Het begin van een kat- en muisspel dat ontaardt in een gedegenereerd bloederig 'spel', en waarin de jongeren zich ontpoppen tot regelrechte sadisten die niet van plan zijn om Steve en Jenny levend uit de bossen te laten vertrekken…

Er was om begrijpelijke redenen nogal wat te doen rond “Eden Lake” toen de film vorig jaar in de Britse bioscopen draaide. Gewelddadige tieners die zonder toezicht van hun ouders (of zelfs zonder enige ouderlijke sturing) doen waar ze zin in hebben vormen sowieso al een heikel maatschappelijk probleempunt. Door het hete hangijzer in het extreme door te trekken, krijg je natuurlijk heel wat pro- en contra-stemmen te horen. Al moet je om pro “Eden Lake” te zijn, wel over een heel sterke maag beschikken. Je kan de wreedheid en het gebrek aan normenbesef bij jongeren wel kaderen in films waar de doelgroep ook wat aan heeft (denk aan “Mean Creek”), maar door van de hangjongeren twaalfjarige boogeymen te maken in een film die het bloedvergieten niet schuwt, is het moeilijk te zeggen waar de sociale vingerwijzing stopt en de exploitatie begint. James Watkins gaat immers een paar keer ongezond en onfris over de schreef. Kleine kans dat de maag van de doorsnee thrillerkijker sterk genoeg is om “Eden Lake” te verteren: dit is vooral een angstaanjagende aanrader voor iedereen die zijn horrorfilms het liefs rauw op het bord krijgt.

Een aanrader dus ?  Zeker weten, los van de onfrisse geur die de prent onvermijdelijk uitademt. Als exploitatiefilm is dit immers duizend keer beter gemaakt dan tal van andere gelijkaardige prenten, zogenaamde genreklassiekers “Last House On The Left” en “I Spit On Your Grave” op kop. Watkins kan immers filmen (en een verhaal vertellen), zonder te vervallen in het geforceerd postmodernisme van “Funny Games”. Kelly Reilly en Michael Fassbender zijn uitstekend als geplaagd koppel: dat de twee nauwelijks een achtergrondgeschiedenis meekrijgen hoeft ook niet. Het duo wordt aimabel neergezet, en nemen logische beslissingen in hun strijd om te overleven. De film heeft eveneens een groot 'wat zou jij doen'-gehalte. Ook toestappen om de nozems met de vraag om de muziek zachter te zetten, hun ouders proberen bereiken of het allemaal negeren ?  Watkins haalt met de thema’s en de uitwerking ervan existentiële angsten aan. Je kan het zien als een ongezonde vorm van exploitatie, maar het levert wel een verdraaid spannende thriller op. Watkins toont het geweld alternerend wel en niet, en ironisch genoeg veroorzaakt de film het meest kippenvel tijdens de scènes waarin het geweld buiten beeld gebeurt. Ook interessant om vast te stellen: Sam Peckinpahs “Straw Dogs”-insteek dat geweld ook geweld uitlokt (zelfs bij de grootste pacifist) blijft in deze film overeind, en leidt naar een wel heel ongemakkelijk zittende scène.

Zelfs als je denkt alles al gezien te hebben in het horrorgenre en je jezelf beschouwt als een genreliefhebber die tegen een stootje kan, dan nog is dit een uppercut. Langs de ene kant is dit een film om toe te juichen (de adrenaline spuit in het rond), langs de andere kant is het er ook eentje om bang voor te zijn. Of hoe David Watkins de essentie van de primaire horrorprent in al zijn kracht (en pracht) weet te vatten in zijn regiedebuut. Watkins schreef inmiddels ook het scenario voor “The Descent 2” en we kunnen enkel maar hopen dat hij of eender wie geen sequel aan “Eden Lake” brouwt. Dit verhaal is af, en hoeft geen overbodig geldruikend vervolg.

Wie trouwens hoopt om aan het eind van de uppercut een gesuikerd doekje voor het bloeden te krijgen is er aan voor de moeite, en schuift beter nog eens “Bambi” in de dvd-speler.