Dokter Rendell had ooit een bloeiende artsenpraktijkin het voorstedelijke Moorehigh, maar toen zijn vrouw het slachtoffer werd van een hartaandoening, was de man meteen rijp voor een katalysatorrol in de zoveelste griezelprent.

Hij werd immers gek, en begon te experimenteren met harttransplantaties op nietsvermoedende proefpersonen die doorgaans het etiket 'nog zeer veel tekens van leven vertonend' opgekleefd hadden.  De woedende bevolking van Moorehigh besloot meteen korte metten te maken met de maniak, en stenigde hem prompt de eeuwigheid in.
Rendells zoon, Evan, stond ongetwijfeld hetzelfde lot te wachten doch die bleek onvindbaar te zijn op het moment dat zijn vader stierf.  Heel wat jaren later komt Evan Rendell (Larry Drake, bekend uit Darkman en de tv-reeks 'L.A. Law') terug boven water en onder het motto 'de appel valt niet ver van de boom' blijkt ook die zo geschift te zijn als een verkeerd gemonteerde deurklink.  Jaren lang vastgehouden in een psychiatrische instelling en terend op de wraakgedachte, slaagt hij er eindelijk in om één van de dienstdoende dokters te overmeesteren en koers te zetten naar Moorehigh, om er het werk van zijn vader zaliger af te werken.

In Moorehigh, waar de herinneringen aan de gekke dokter reeds lang weggedeemsterd waren, is men zich van geen kwaad bewust.  De eersten die geconfronteerd worden met Evan Rendells krankzinnige werk zijn de obligate idiote tieners, die een nachtje kamperen in de tot een ruïne herschapen voormalige dokterspraktijk uiteraard niet overleven.  Algauw struikelt men in Moorehigh andermaal over de lijken, en ziet het er vooral voor de met een defecte hartklep uitgeruste Jennifer Campbell onrustwekkend uit, wanneer zij net de fixatie wordt van Rendells morbiede geest...

Gekke dokters zijn in het gruwelgenre zeker geen nieuw gegeven, en ook dit scenario van Dr. Giggles laat weinig vernieuwende dingen zien.  Regisseur Manny Conto is er verrassend genoeg wel in geslaagd om het geheel in onderhoudende banen te leiden, en door het vlugge tempo en een effectieve sinistere decorering slaagt hij erin om de fans van het genre anderhalf uur zoet te houden.

Struikelen over de genrebeperkingen in het doorsnee horrorproduct doen we al lang niet meer, dus nemen we er de oliedomme slachtoffers, de afwezige karakterisering en de moeilijk van de kaart te vegen booswicht er maar gewoon bij. 
Cotto maakt met Dr. Giggles een aardige stijloefening, waarbij vooral Larry Drakes one liners telkens hij een patiënt om zeep helpt het geheel boven het gemiddelde houden.