1965. Los Angeles.
De 22-jarige Jim Morrison heeft een experimentele film gedraaid aan het U.C.L.A. maar zijn medestudenten reageren bijzonder denigrerend over zijn werk. Hij kapt met zijn studies en filosofeert op het strand met zijn vriend Ray Manzarek. Samen besluiten ze een rockgroep te vormen. John Densmore neemt de drums voor zijn rekening en Robby Kriger is gitarist.
De leden van de kersverse band komponeren hun eigen nummers. Ze flirten met de grenzen van de werkelijkheid en zoeken nieuwe muzikale 'beats'. Morrisons vriendin Pamela Courson is de eerste fan van de groep. Ze volgt hen op hun optredens in de vele tenten van de Sunset Strip. Op de scène is Jim Morrissey een overrompelende verschijning. Hij heeft een lijf waar de sensualiteit van afstraalt. Zijn ernstige, rijpe stem kontrasteert scherp met zijn babyface. En dan zijn er de teksten : vurig, wanhopig, baanbrekend.
Uit de muziek van The Doors schreeuwt de opstand omhoog. Maar hun teksten zijn ook doordrongen van de meest hartstochtelijke romantiek. Jim Morrison lijkt te zijn samengesteld uit brokjes duivel en stukjes engel. De jongeren van de westkust zijn helemaal wild van The Doors. Al snel spelen ze nog alleen voor uitverkochte zalen, en na enkele maanden wordt de groep opgemerkt door een platenmaatschappij. Bij het verschijnen van hun eerste elpees is de vloedgolf van het sukses niet meer te stuiten.
Tussen 1967 en 1971, de bewogen jaren van The Doors, groeit Jim Morrison uit tot een levende legende. Niet alleen door zijn grootse muziek maar ook door zijn verbruik van vrouwen, alcohol end rugs. Na die vier jaar lijkt Morrison een kwarteeuw ouder geworden. Zijn lichaam is verdubbeld in volume, zijn pafferig gezicht onherkenbaar onder een dikke baard en zijn speelse ogen dof, uitgeblust. Hij bezwijkt in Parijs in zijn bad aan een hartaanval. Nauwelijks zevenentwintig jaar oud en volledig opgebrand.