Is Tim Burton een miskend genie of alsnog een scheet in een cinefiele fles ? Het is een vraag die eigenlijk niet zou mogen gesteld worden, maar feit is dat Burton zijn cv zo stilaan iets teveel niet zo bijster geslaagde films begint te tellen. Zo kon hij na de millenniumwende enkel maar bekoren met “Charlie And The Chocolate Factory”, “Sweeney Todd” en het grootste deel van het stop motion “Corpse Bride”. Zijn alles behalve Burtontoppers: de “Planet Of The Apes”-remake, “Big Fish” en “Alice In Wonderland”. Ook “Dark Shadows” (zijn achtste samenwerking met Johnny Depp valt tussen twee ongemakkelijk zittende stoelen.

De mosterd voor “Dark Shadows” haalden Burton en scenarist Seth-Grahame Smith (heter dan heet dankzij zijn romans ‘Abraham Lincoln: Vampire Hunter’ en ‘Pride And Prejudice And Zombies’ – de verfilming van die eerste komt nog deze zomer in de bioscoop) bij de gelijknamige soap opera. Die liep tussen 1966 en 1971 (goed voor in totaal 1225 afleveringen) op het Amerikaanse ABC, maar is buiten Amerika nauwelijks bekend. De reeks laat zich gemakshalve omschrijven als een soort Dallas met vampieren en heksen in de voornaamste rollen en was in die optiek zijn tijd vooruit, maar is nu alweer hopeloos verouderd, zeker voor de “True Blood”-generatie.

De filmische samenvatting begint in 1760, met het gezin Collins dat vanuit Liverpool koers zet naar Maine en er het stadje Collinsport uit de grond stampt, dat volledig teert op de visvangst en conserven. Zoon Barnabas Johnny Depp) wordt het hof gemaakt door Angelique Bouchard (Eva Green), één van de huisbedienden. Barnabas slaat haar avances echter af, waarna Angelique (die toevallig heks is) zich wreekt door Barnabas’ ouders te vermoorden, zijn lief Josette zelfmoord te laten plegen en Barnabas in een vampier te veranderen. Waarop hij door de inwoners van Collinsport wordt opgesloten in een geketende kist en in het woud wordt begraven.

Waarna “Dark Shadows” een sprong neemt naar 1972 en we kennismaken met de Collins-nazaten die op het Collinwood Manor-landgoed wonen. Elizabeth Collins Stoddard (Michelle Pfeiffer) is de matriarch, Carolyn (Chloë Grace Moretz) haar vijftienjarige (en uiteraard rebellerende) dochter, David haar neefje die beweert dat zijn dode moeder hem nog frequent bezoekt en de egocentrische Roger (Jonny Lee Miller) haar broer en Davids vader. Wonen eveneens op het villa-erf: de psychiater Dr. Hoffman (Helena Bonham Carter) en de bediendes Loomis (Jackie Earle Haley) en de wel heel bejaarde Mrs. Johnson (Ray Shirley). De Britse Maggie Evans (vertolkt door de Australische Bella Heathcote, geen onbekende voor de fans van “Neighbours” waar ze in 2009 opdook) vervoegt het gezelschap als gouvernante voor David. Ook Barnaby Collins maakt zijn opwachting wanneer zijn kist per ongeluk wordt opgegraven door een groep arbeiders. Barnaby bijt hen netjes de nek door en trekt naar Collinwood Manor waar hij er Elizabeth kan van overtuigen dat hij een vampier is. Die heeft daar niet zoveel problemen mee, en mag blijven op voorwaarde dat niemand anders te weten komt dat hij een bloedzuigende levende dode is. En zo wordt het Collins-huishouden uitgebreid met Barnaby, een neef uit Engeland. Als je weet dat Maggie wel heel sterk lijkt op Josette en dat de eveneens onsterfelijke Jacqueline nog in de buurt vertoeft en een nieuwe poging onderneemt om Barnaby voor haar te winnen, is snel duidelijk dat de rust op Collinwood Manor en in Collinsport al gauw ver te zoeken is.

“Dark Shadows” heeft zeker potentieel, maar Burton en King komen niet verder dan de voornaamste personages van de originele serie in een bla bla verhaaltje van twee uur proppen. Het resultaat is wat in het Engels zo mooi 'hit and miss' heet: het ene moment zit Burton er kloef op, op andere momenten heb je het gevoel dat een doorsnee huis-, tuin- en keukenschilder een beter resultaat kan afleveren. Ja, het production design is voor het grootste deel top, de effecten levendig, Depp amuseert zich zichtbaar te pletter in zijn zoveelste freaky rol en het jaren zeventig-design (soundtrack met o.a. The Moody Blues, The Carpenters, T. Rex, Black Sabbath, Barry White en mevrouw Alice Cooper inclusief) is meermaals goed voor een gezonde glimlach maar toch … een mens is geneigd meer (of anders) te verwachten van Tim Burton.

Het scenario hobbelt van scène naar scène zonder echte consensus, stijlbreuken en tempoveranderingen zorgen ervoor dat het geheel nooit echt aan elkaar komt te hangen en op het eind lijkt Burton zelf niet meer geïnteresseerd om alles naar een bevredigende climax te sturen terwijl hij maar onzin boven op de vaalt blijft keilen. Hoe graag we het zouden willen (en hoe leuk sommige momenten ook zijn), volledig enthousiast kunnen we helaas niet zijn over dit onevenwichtig brouwsel. Tijd om te herbronnen dus voor Burton, al leeft hier intussen de hoop dat de remake van zijn nagenoeg geniaal stop motion kortfilmpje “Frankenweenie” (dit najaar in de bioscoop) zijn gedeukte reputatie in ere kan herstellen.