Wat de oermensen uitspookten om zich te ontspannen BF is eigenlijk niet zo sterk gedocumenteerd. Vuur zoeken en muurtekeningen maken ja, dat weten we sinds “La Guerre Du Feu”. Maar kon je daar een dag mee vullen voordat de Flintstones de geneugten van het tv-kijken en drive in-bezoek uitvonden ?  Nee dus, zo blijkt uit “The Croods”.

“The Croods” zou je wat kunnen vergelijken met een soort Flodder in de Prehistorie (maar dan zonder de seks uiteraard). Centraal staat een familie homo sapiens-wildebrassen die willens nillens onder druk van pa Grug (Nicolas Cage) in hun grot blijven, uit schrik te worden verpletterd door de gevaren van buitenuit. En Grug is nogal categoriek in zijn opvattingen: de familie mag enkel maar samen buitenshuis, slaapt allemaal samen in een slaaphol en de buurt verlaten is uit den boze. Dat is uiteraard buiten rebelse tienerdochter Eep (Emma Stone) gerekend. Die is het beu om elke dag hetzelfde te moeten doen, en wil ontdekken wat er buiten hun vertrouwde omgeving te zien is.
Als ze tijdens één van die verborgen omzwervingen in contact komt met vuurhebbende hunk Guy (Ryan Reynolds) is het hek helemaal van de grot. Wanneer een aardbeving daarna diezelfde grot onbewoonbaar maakt, zit er voor Grug niets anders op dan zijn gezin te vergezellen in een nog grotere en nog gevaarlijkere wereld, op zoek naar een nieuwe plaats om te kunnen (over)leven.

“The Croods” heeft een interessante ontstaansgeschiedenis: ongeveer zeven jaar geleden was dit een stopmotionproject dat Aardman voor Dreamworks zou uitwerken. Een plan dat in duigen viel toen de wegen van beide studio’s uit elkaar gingen. Het oorspronkelijke scenario (waaraan John Cleese meeschreef) werd in 2007 opgevist door Chris Sanders (“Lilo & Stitch”, “How To Train Your Dragon”) die scriptrevisies aanbracht en het project samen met coauteur Kirk DeMicco onder zijn vleugels nam. Of het wat te maken heeft met de vroege samenwerking met Aardman en/of John Cleese is niet duidelijk, feit is dat “The Croods” een verrassend soepele Dreamworks Animation-productie is. De eerste trouwens die niet door Paramount maar door Twentieth Century Fox wordt verdeeld.

Sanders etaleert alweer een fijn oog voor komische timing, de karakters hebben (in al hun voorspelbaarheid) genoeg schwung en schwing om het clichématig gepreek weg te kaatsen en het kleurrijk palet boordevol rare beesten en planten zorgt voor een bont (zij het een tikkel te repetitief) spektakel. Geen popdeunen tussendoor ditmaal, geen bewust zelfreferentieel postmodern gehannes … “The Croods” leunt met zijn slapstickteneur dichter aan bij Tex Avery dan bij eender wat Dreamworks ooit heeft afgeleverd. En dat levert anderhalfuur bonte pret op zowel voor de kindertjes als begeleidende volwassenen die kiezen voor de Vlaams gesynchroniseerde versie als voor de animatiefans die kiezen voor de originele versie, al dan niet in 3-D.

Als het goed is, mag het ook worden gezegd: deze prehistoriemix is – alle vliegende schildpadden nog aan toe - de beste Dreamworkstitel sinds “Monsters Vs. Aliens” en “How To Train Your Dragon” en mijlenver verwijderd van ongeïnspireerde en lawaaierige drek als “Megamind”. Hun beste van de laatste twee jaar dus. Asjemenou, zou Loeki zaliger zeggen.