Jan De Mosselman komt uit Scheveningen, Wan De Kippenvelman uit Australië. Eigenlijk uit Maleisië, als zijn geboorteplaats de doorslaggevende factor is. En tegenwoordig woont hij in Amerika. Hij komt dus eigenlijk uit veel plaatsen. Maar niet uit Scheveningen. Al strijkt hij er misschien ooit eens neer, mocht hij er voor een prikje een spookhuis op de kop kunnen tikken. Want daar vertoeft Wan graag: in demonische stulpjes waarin hij secuur in beeld gebrachte rilscènes kan etaleren. Met “Death Sentence” en “Furious 7” toonde Wan weliswaar aan dat hij ook iets anders wil regisseren dan horrorfilms, zijn echte forte ligt wel degelijk in de spannende spokenfilm. Iets wat hij netjes bewees door na zijn torture torn-debuut “Saw” welwillende horrorfielen de stuipen op het lijf te jagen met “Dead Silence”, “Insidious”,”Insidious 2” en “The Conjuring”. En nu dus ook met “The Conjuring 2”.

En ja, tegenpruttelende lezer, je kan zeggen dat als je een van Wans paranormale thrillers hebt gezien, je ze eigenlijk allemaal hebt gezien. En ja, het zijn allemaal variaties op hetzelfde thema. Toch is dat geen reden om “The Conjuring 2” links te laten liggen. Wan laat immers heel wat conculega’s een poepje ruiken bij het opbouwen van zijn kippenvelscènes. Hij doet meer dan zomaar inzetten op gemakkelijke springangsten: als een volleerde Busby Berkeley maakt hij steevast choreografische hoogstandjes van zijn scary momenten, en gaat daarbij zowel voor de korte sprong als de lange aanloop. En variaties op een bekend thema of niet: ons nekvel werd tijdens “The Conjuring 2” toch weer een fiks aantal keer flink onder handen genomen door deze wan direction.

Patrick Wilson en Vera Farmiga zijn opnieuw van de partij als paranormale onderzoekers Ed en Lorraine Warren. Dit koppel was vooral berucht om hun betrokkenheid in de tot in de treure uitgemolken Amityville Horror, een zaak die hier trouwens tijdens de eerste tien minuten nog eens opgerakeld wordt. Het eigenlijke spokenverhaal speelt zich af in Enfield, een wijk in Noord-Londen. Daar werden eind jaren zeventig een alleenstaande moeder en haar kinderen – en dan vooral haar dochters – geteisterd door een duistere entiteit die ongevraagd het meubilair verplaatste, klopgeestconfetti in het rond strooide en een van de dochters liet leviteren en met een akelige oudemannenstem liet spreken. Echt een kolfje naar de hand van de Warrens: door de Amerikaanse katholieke kerk naar het huis gestuurd om te kijken of er echt iets niet pluis is, of dat het allemaal in scène is gezet door een moeder die zo hoopt op gratis betere huizing.

Wan neemt naar genrenormen veel tijd om de zaak van de Enfield-klopgeest uit de doeken te doen. Een Amityville-intro, een link met Lorraines eigen spookbeelden en een trage opbouw. Met die opbouw is op zich niets mis: zeker niet omdat de scènes waarin de entiteit zich manifesteert schoolvoorbeelden zijn van Grote Horror. Wat misschien niet hoefde was de kruisbestuiving tussen het Britse onderzoek en de persoonlijke kopzorgen van Lorraine die vreest dat een duistere macht het op haar en Ed heeft gemunt. Al was het maar omdat alles dan net een tikkel compacter zou zijn geweest. Bovendien stelt de dubbelopclimax ietwat teleur daar er op de weg daarnaartoe interessantere rilrollades te rapen zijn. Wat vooral telt is dat Wan eens te meer een geslaagde griezelrit aflevert. Hoera daarvoor.

En ja, sceptische medelezer, dit is allemaal gebaseerd op ware feiten. De zaak van de Enfield-klopgeest is wel degelijk gedocumenteerd, en tijdens de aftiteling krijg je echte foto’s en opnamemateriaal te zien en te horen van de Hodgesons en hun kwelduivel. Genoeg gesprekstof dus om achteraf ettelijke ectoplasmaballonnetjes op te laten. En stiekem even de fietsbel los te draaien om te kijken of er zich daar geen grommende schavuit schuilhoudt. Wie trouwens alle details wil weten (wat er – misschien – echt was en wat zeker niet) kan daarvoor terecht op de fijne website historyvshollywood.com waar de film tot in de kleinste details wordt vergelijken met het ‘ware’ verhaal.